ZAPORA PRZECIWCZOŁGOWA
W 1944r. niepowodzenia na froncie wschodnim i odwrót wojsk niemieckich zmusiło Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych III Rzeszy do przygotowania planów obronnych na terytoriach okupowanej Polski oraz wschodnich prowincjach Niemiec. Polegały one na ustanowieniu umocnionych punktów oporu, jakimi stał się także Głogów (Festung Glogau) oraz na wykonaniu terenowych linii obronnych. W odległości około 8-10 km. od Głogowa wyznaczono łuk na którym miał być wykopany rów przeciwczołgowy i towarzyszący mu system zapór betonowych, rowów strzeleckich, itd. Na ważniejszych drogach, których nie przekopano ustawiono specjalne zapory przeciwpancerne (min. w Kotli, Leśnej Dolinie, Goli). Składały się one z dwóch słupów betonowych o grubości 2m, które zostały ustawione na asymetrycznych podstawach i zabezpieczone cienką podmurówką. Celowe wysadzenie tej podmurówki przez obrońców, doprowadziło do kontrolowanego przewrócenia betonowego słupa i stworzenie skutecznej zapory przeciwczołgowej. Dwa boki na skraju drogi uniemożliwiały przesunięcie leżącego słupa. Znajdująca się w tym miejscu zapora jest prawdopodobnie jedyną w Polsce, która do dziś blokuje dawny przebieg drogi.
Rów przeciwczołgowy kopany przy pomocy przymusowych robotników, jeńców oraz członków Hitlerjugend ciągnie się od wschodniego krańca m. Kotla, przez Kulów a następnie przez las do m. Gola, i dalej do Szlichtyngowej i Wyszanowa.
SKRZYNKA
Na kordach, pojemnik mikro w okolicy zapory.