Dokumentacja techniczna parowozu który miał oznaczenie Dh2 Wilno powstała w 1928r. w Warszawskiej Spółce Akcyjnej Budowy Parowozów w Warszawie. Z założenia lokomotywa miała pracować na liniach kresów wschodnich ówczesnej Polski. Ogółem powstało 20 tego typu maszyn. Wbrew planom większość lokomotyw pracowało na Kujawskich Kolejach Wąskotorowych, a zaledwie kilka na wschodzie. W wyniku wybuchu II wojny światowej część parowozów zajęli Rosjanie i Litwini, zaś pracujące na kolejach kujawskich Niemcy. Po wojnie do Polski wróciło tylko 11 parowozów i tylko te zajęte przez III Rzeszę. Niestety były w złym stanie technicznym, ale jako że była to udana konstrukcja zdecydowano się na remonty. Znów zaczęły jeździć po kujawskich torach, a po wprowadzeniu nowszych typów zaczęto je rozsyłać po Polsce. Jednak wraz z wprowadzaniem trakcji spalinowej to one jako pierwsze zaczęły być złomowane. Dwa sprzedano do Szwecji, zaś jeden można oglądać w muzeum w Sochaczewie.
Jako pierwszy polski parowóz wąskotorowy był wyposażony w hamulec powietrzny zespolony i dodatkowy do hamowania samego parowozu. W tym celu zastosowano sprężarkę, montowaną po prawej stronie. Gdy okazało się że umieszczenie jej w tym miejscu powoduje drgania źle wpływające na ostojnicę, przeniesiono ja na lewą stronę. Do hamowania służył najpierw pięciostopniowy, a potem sześciostopniowy kran maszynisty. Do czasu wyprodukowania Px48 był to najsilniejszy parowóz wąskotorowy o mocy 180KM. Lokomotywa posiadała 4 osie, a 1 i 4 były przesuwne, zaś na 3 były cieńsze obrzeża. Pozwalało to pokonywać łuki o promieniu 35m. Tender czteroosiowy ze zbiornikiem wody pojemności 6m3 i mieszczącym 4 tony węgla. Po wojnie największą zmianą było zastąpienie kotłów miedzianych stalowymi, oraz montaż instalacji do ogrzewania wagonów osobowych.