Maksymilian Baruch (1861–1933) był polskim historykiem, sędzią i kronikarzem, szczególnie zasłużonym dla badań nad historią ziemi łódzkiej. Jego najważniejszym dziełem jest monografia "Pabianice, Rzgów i wsie okoliczne", opublikowana w 1903 roku. Książka ta zawiera pierwszy dokładny opis dóbr pabianickich, które przez wieki należały do kapituły krakowskiej. Baruch oparł swoje badania na źródłach historycznych, w tym na lustracji dóbr pabianickich z 1466 roku, przeprowadzonej przez Jana Długosza. Dzięki temu jego praca jest niezwykle cennym źródłem informacji o strukturze własnościowej, gospodarce i życiu codziennym mieszkańców regionu w XV wieku. Publikacja ta odegrała kluczową rolę w dokumentowaniu przeszłości Pabianic i okolic, dostarczając materiałów dla kolejnych pokoleń badaczy. Maksymilian Baruch był także aktywny zawodowo jako sędzia, a jego pasja do historii przyczyniła się do rozwoju lokalnej historiografii.