Javascript jest wyłączona przez Twoją przeglądarkę lub używasz starej przeglądarki (IE6, IE7, IE8), która nie jest już obsługiwana. Strona nie będzie działać prawidłowo, lub jej funkcje zostaną znacząco ograniczone (nie będziesz mieć dostępu do większości funkcjonalności). Zalecamy skorzystanie z najnowszych przeglądarek. (FireFox, Chrome, Opera)
Historia Pabianic sięga średniowiecza, choć ślady osad ludzkich pochodzą z czasów prehistorycznych (VI-V w. p.n.e.). Początkowo osada znajdowała się wśród puszczy pełnej dzikiego zwierza, na terenach zwanych Opolem Chropskim. W 1086 roku Judyta, żona księcia Władysława Hermana, przekazała Chropy Kapitule Krakowskiej jako ofiarę w intencji uzdrowienia z długiej bezpłodności. W XI wieku Kapituła Krakowska liczyła 36 członków, w tym 6 prałatów i 30 kanoników, którzy opiekowali się katedrą wawelską i zarządzały wielkim majątkiem.
W XIV wieku Pabianice uzyskały prawa miejskie, a jako herb przyjęto trzy złote korony na srebrnym tle. W XV wieku miasto gościło królów Władysława Jagiełłę (1411, 1428, 1432) oraz Kazimierza Jagiellończyka (1463 i 1475)1. W 1555 roku Pabianice uzyskały od Zygmunta Augusta przywilej tworzenia cechów rzemieślniczych. W drugiej połowie XVI wieku kapituła wzniosła dwa cenne obiekty renesansowe: dwór (1571) zwany zamkiem oraz kościół pw. św. Mateusza i św.