Log entries Śladami poetów
151x
4x
21x
8x Gallery
2018-10-16 18:00
Dombie
(
1928)
- Moved
No i w końcu skrzyneczka doczekała się przenosin w godne miejsce. Już od jakiegoś czasu wiedziałem, że będę w Krakowie, dlatego nie było mowy, żeby zostawić ją gdzie indziej. A kiedy już tutaj dotarłem, to - mimo gigantycznej konkurencji - właściwie nie miałem wątpliwości gdzie chcę ją zostawić. Przenosinami tymi chcę upamiętnić poetę, który przeczuwając, że opuszcza na zawsze swoje miasto, a być może cały ten świat, żegnał się takimi słowami:
Żegnaj mi, Krakowie, bywajże mi zdrów,
pod mym domem furka czeka już.
Tu z mojego miasta gnają mnie jak psa,
jakże pusta dziś uliczka ma.
Żegnaj mi, Krakowie, to już ostatnie dni,
to już ostatnia noc, ostatnie dni.
Na mej matki grobie płaczą moje łzy,
niech tam sobie mama mocno śpi.
Serce już rozdałam do samego dna,
mój tata tylko zimny kamień ma.
A gdzie groby dziadków? - Piach zasypał je,
piach otulił te mogiłki dwie.
Żegnaj mi, Krakowie, święta ziemia twa,
moi ukochani w tobie śpią.
A ja sam już nie wiem, dokąd los mnie gna,
gdzie mogiłka, gdzie mój kraj, gdzie ja...
To jest moje ulubione tłumaczenie tego wiersza. Tłumaczenie Agnieszki Osieckiej. Tłumaczenie, które do muzyki Ewy Korneckiej w niezwykle emocjonalny i przejmujący sposób zaśpiewał Andre Ochodlo.
Kesza zostawiam w miejscu, gdzie mieszkał Mordechaj Gebirtig. Z prawej strony drzwi do kamienicy jest tam otwarte okienko, gdzie cały czas - w dzień i w nocy można posłuchać śpiewanych wersji wierszy tego niezwykłego poety. Z lewej strony drzwi, na wysokości kolan jest... dziura w ścianie i tam, pod kawałkiem betonu schowałem kesza. Spojler na pewno nie będzie potrzebny, ale co mi tam...
