Skrzyneczka napoczęta już jakiś czas temu, z ciekawości zaczęłam oglądać zdjęcia, zastanawiać się, gdzie to może być. Olśnienia przychodziły nagle, intuicyjnie - "przecież 2 to xxx!" Szybkie spojrzenie w w Google zdjęcia i zonk - nie, przecież wygląda całkiem inaczej. Dopiero się dowiedziałam, ile razy ten budynek zmieniał swój wygląd z biegiem historii, kto by pomyślał... 3 i 7 - hehe, nie dałam się nabrać, wiem gdzie to było! A 4 i 10 prościzna, przecież wyglądają prawie cały czas tak samo. 9 dało się odcyfrować. Z 5 i 6 było trochę problemów, ale w tym momencie już zdążyłam polubić strony historyczne a intuicja nadal prowadziła. Swoją drogą, zamiast szukać na tych stronach odpowiadającego ujęcia, zaczęłam oglądać, jak wyglądały zakątki Poznania kiedyś. O hali sterowców przy moim osiedlu wiedziałam już wcześniej, ale to miasto kryje tyle niespodzianek! Dość powiedzieć, że czasu zeszło sporo. No i te zdjęcie nr 8 - znów intuicyjnie wytypowane, że to musi być "tu" albo "tu" - ale nijak nie szło dopasować ze zdjęcia. Lakoniczna podpowiedź autora, że dobrze mi się wydaje, nie wystarczyła, przewinęłam do następnej i przy niej na dłużej się zatrzymałam. Bo już wiedziałam, co widać, ale dopasować perspektywę próbowałam dopiero w terenie... i tam też, zrozpaczona, sięgnęłam po trzecią podpowiedź, którą już z pomocą wuzeta szybko (choć dopiero po kilometrach biegania "wte-wewte") rozkminiliśmy.

A w terenie - to osobna historia. Dzień piękny, słoneczny, choć z nieco zimnym wiatrem. Po załatwieniu sprawunków, przyszedł mi do głowy pomysł - przecież stoimy we właściwym miejscu, zróbmy zdjęcie do "Powrotu"! Tłumek jakiś patriotów próbował biało-czerwonym transparentem przysłonić nam widok, ale i tak się udało. To może zróbmy i drugie, to tam, o, niedaleko. Potem przyszedł czas na bieganie za perspektywą kolejnego zdjęciaPo zrobieniu fotki wstąpiliśmy na kawę, trochę się zasiedzieliśmy, ale padła decyzja, że robimy do końca. Mały skok w bok po kolejne zdjęcie (i niedowierzanie wuzeta, w którym dostrzegłam potencjał zabawy) i łapanie 5 i 6 pod tytułem "szukamy takiego widoku" - oczywiście stojąc we właściwym miejscu i nawet we właściwą stronęWuzetowego komentarza lepiej nie będę powtarzać:DDalej doszliśmy do momentu, gdzie krajobraz totalnie się zmienił. Ale to całkiem i zupełnie! Mimo, że z Googla nawet sobie przybliżone współrzędne spisałam, na miejscu zwątpiłam. Nawet ślady starych murów i tablica informacyjna nie pomogły. Komin nas tak zdezorientowałPokręciliśmy się po okolicy tylko po to, żeby w końcu wrócić na wyznaczone przeze mnie kordy. Ostatnie parę zdjęć, przy okazji inny keszyk, quiz, przy którym nas nieco wywiało, obiad w uroczej dzielnicy i można powoli wracać, bo już żeśmy się zdążyli telefonicznie na WIO zameldować. Spacerkiem spokojnym, z satysfakcją dobrze wykonanego zadania, nie omieszkaliśmy obejrzeć ostatniej chyba skamieliny z okresu przedstawionego na zdjęciach.

Dziękuję za piękne pokazanie historii miasta. Dzięki temu keszowi dowiedziałam się też o wielu innych miejscach, których już nie ma, albo wyglądają zupełnie inaczej. I spacer tak przyjemnie było zrobić, kiedy już wiosnę zaczyna być czuć w powietrzu! Prawie 10 km w nogach i zadowolenie odwrotnie proporcjonalne do ilości zdobytych keszyI jak fajnie było wrobić wuzeta w "szukanie widoku" :D  A później pochwalić się wiedzą, jak to drzewiej wyglądałoDzięki ogromne, gwiazdka się należy, dzięki za kesza i miłe spotkanie, przy okazji którego zadanie udało się zaliczyć osobiście, zamiast korespondencyjniePozdrawiam i do następnego!