Kesza usunąłem z terenu

Znalazłem ten pień, ale po długim rozglądaniu się zauważyłem tylko porozwieszane reklamówki na wys. ok 3m. sam nie wiem z czym. Nic innego jakoś nie wpadło mi w oko.

O tej porze roku bez szans. Poczekam na zimę

Na miejscu ze zdjęcia nic nie trzeba macać. Jedynie coś dostrzec.

Miejsce ze zdjęcia zlokalizowane ale po dłuższym macaniu nic nie odszukaliśmy więc odpuściliśmy. Może następnym razem. 

Zdecydowanie najbardziej przerypany kesz jakiego przyszło mi szukać. A i tak przy tej skąpej ilości informacji nie poszło aż tak źle, głównie dzięki pomocy Weskera, bez którego pewnie ciągle bym szukał. W sumie przy trzech podejściach poświęciłem na niego ponad 6 godzin - to coś powinno wam powiedzieć o poziomie trudności. Której notabene autor nie do końca przemyślał. Pod koniec października, kiedy autor ją zakładał, lub w listopadzie, kiedy wypadło pierwsze i do teraz jedyne znalezienie, pewnie poszukiwania szły dość sprawnie. Teraz, wczesną wiosną, kiedy teren zaczął pokrywać się bujną roślinnością trudność zadania dramatycznie wzrosła. Nie chcę myśleć z czym będą musieli zmierzyć się Ci którzy spróbują za miesiąc lub dwa.

Miejsce startu znalezione szybko, w drugiej sprawdzonej lokalizacji. Wydumałem czego powinienem szukać dalej, ale ulewa przeszkodziła w kontynuowaniu. Drugiego dnia kolejna próba, teren porządnie obszukany, ale nie znalazłem ani tego co wydumałem, ani niczego innego co dałoby do myślenia. Piszę z prośbą o pomoc do Weskera (poprzedniego znalazcy) i dostaję garść informacji. Okazuje się, ze wydumałem dobrze, ale zdaje się, że szukam rzeczy jednak trochę mniejszych i bardziej rozrzuconych. Trzeciego dnia zarezerwowałem sobie dużo czasu, zabrałem partnerkę w niedoli i zabieramy się do roboty. Po dłuższej chwili (jakichś 40 minutach) odnajdujemy co szukamy równocześnie - ja (jak się później okazuje) etap 4, ona 5. Cofamy się do początku żeby określić tendencję i idziemy dalej. Niedługo później docieramy do etapu, nazwijmy go, X. I tu trop ginie. 1,5h później, a my ciągle nie mamy X+1 (ani żadnego X+n). Teren obszukany aż nadto dokładnie, i bliżej i dalej, morale zaczyna upadać. Wysyłam prośbę do Weskera o pomoc, ten lituje się i po krótkiej chwili wysyła nam zdjęcie finału (jak dobrze że je zachował). Co widzę na zdjęciu - widzę nasz etap X, tylko coś mi nie pasuje. Powinna być norka, zagłębienie, jak zwał tak zwał, a w niej kesz. A nie ma. Okazuje się, że konar/korzeń który tworzył sklepienie tej norki się załamał i finał został pogrzebany pod ziemią, całkowicie znikając z widoku. Po odkopaniu odnajdujemy i mityczny kwiat i skrzynkę, w sumie w niezłym stanie, jeśli nie liczyć ubrudzenia ziemią. Po dokonaniu wpisu, jako tako poukładaliśmy to aby inni dali radę to jakoś znaleźć.

Wnioski finalne: trudność 4.5 faktycznie oddaje to co was czeka. Etapy 3, 4 i 6 zastaliśmy uszkodzone (oderwane). 4 udało się naprawić, 3 i 6 nie było jak. Finałowi przydałaby się wizyta autora, żeby zobaczył co zrobić z obecną sytuacją.

Lubię dobre wyzwanie, ale to już było przegięcie. Daję znakomitą, ale zbyt wiele przekleństw wymamrotałem pod nosem na rekomendację.

Zadanie pomysłowe - już kilka takich przerabiałam na keszach i zawsze mnie cieszą. Miałam obawy, czy znajdziemy na całej wyspie początek trasy, ale jak się okazało - niemal sam się nam znalazłOd 1 do 2 kroku szło fatalnie i orbitki nam nie wychodziły - być może przez tą jesienną aurę?Później spacerek zamienił się w czystą przyjemność. Na finale sznureczek starczyłby do czubków drzewDzięki za kesza!

W miłym towarzystwie i przy pięknej pogodzie, można było podziwiać dzikość przyrody. Trochę jak szukanie wyimka na wyspie Opatowickieji każdy z drużyny coś dodał od siebie. Wyimek jakoś dopasowaliśmy, ale schody dopiero się zaczęły i było tylko trudniej. Sokole oko Lumenozaura + wnikliwość Oponozaurusa + instynkt Weskeriozauesa oraz nibywały spokój Ipowatego Gućkozaura = upolowanie Skrzynusa z rodziny małowatych. Dzięki

Drużynowo z Lumen i Oponą. Trochę się jej naszukaliśmy. Przez przypadek odnaleźliśmy miejsce startu (chociaż po drodze rozważaliśmy jeszcze dwa cele) i utknęliśmy na pierwszym zielonym etapie. Rozszerzyliśmy zakres poszukiwań i Opona odnalazł to co schowało się pod liśćmi. Potem to już po nitce do kłębka i udało się. Sznura Pan nie żałowałDzięki za kolejną fajną skrzyneczkę.