Na mocy traktatu wersalskiego Niemcy nie mogły budować nowych umocnień i fortyfikacji. Jednakże kontrola ze strony Aliantów stopniowo słabła i począwszy od 1934 r. zaczęły powstawać nowe umocnienia na granicy z Polską. W 1937 r., już po rozpoczęciu budowy Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego (Festungsfront im Oder-Warthe Bogen) w X Wydziale Fortyfikacyjnym OKH (Oberkommando des Heeres czyli niemieckim Naczelnym Dowództwie Wojsk Lądowych) zatwierdzono plan budowy przygranicznych umocnień polowych. Zdecydowano się na wybudowanie jedynie 10-15% stanowisk bojowych, pozostałe miały być wzniesione dopiero po ogłoszeniu mobilizacji. Miało to uzasadnienie ekonomiczne, obiekty ziemne i drewniano-ziemne wymagałyby stałej konserwacji i kontroli na znacznym obszarze.

Pozycję Trzcielską wyznaczono na osi północ-południe w odległości do 10 km od ówczesnej granicy polsko-niemieckiej. Umocnienia miały długość około 95 km i stanowiły linię spinającą rzeki Noteć i Odrę a tym samym fortyfikacje Wału Pomorskiego z Linią Środkowej Odry. Ich strukturę tworzyła sieć konstrukcji ziemnych i drewniano-ziemnych (okopy, transzeje, rowy dobiegowe, stanowiska ckm-ów, armat ppanc i moździerzy) oraz rowy przeciwczołgowe, nieliczne schrony betonowe i konstrukcje hydrotechniczne. Przebieg linii umocnień opierał się o następujące miejscowości lub ich okolice: Gościm, Lubiatów, Wiejce, Korbielewo, Stryszki, Zielomyśl, Pszczew, Rybojady, Trzciel, Zbąszyń, Kargowa, Klenica. (dane Wikipedia)

Wszystkie stanowiska bojowe posiadały odporność D oraz profile antyrykoszetowe. Grubość ścian schronów wynosiła ok. 35 cm. Ściany obu obiektów wykonane były z żelbetu, natomiast stropy z cegieł. Pewnym jest, że oba schrony były mocno przysypane ziemią: świadczą o tym sporych rozmiarów murki oporowe okalające wejścia w obu obiektach. We wnętrzu zachowały się kątowniki przeznaczone do zamocowania km-u oraz półki na skrzynię z amunicją. W jednym z "bliźniaków" w elewacji bojowej zachowały się zawiasy: strzelnice od zewnątrz zamykane były prawdopodobnie drewnianymi okiennicami - być może niewielkie schrony były maskowane na piwniczki. dzieliła je mniej więcej 50m odległość. Schrony swym ogniem obejmowały drogę biegnącą groblą pomiędzy stawami i podmokłymi terenami w okolicach niewielkiej osady Stryszki. Schrony w Stryszkach zostały włączone w strukturę zbudowanych w 1944 r. umocnień polowych, które zachowały się tu znakomicie. To co je wyróżnia, to skomplikowana sieć. Patrząc na sam rów przeciwczołgowy, to biegnie on od miejscowości Nowiny, by rozgałęzić się w kierunku Strych oraz wzgórz górujących na zachód nad wsią Goraj. Na południe zaś od Goraja rów ppanc. ponownie się rozwidla: w kierunku Lubikowa oraz wzdłuż torów kolejowych w stronę Zielomyśla (Góra Trębacza). Rów ppanc. podążający w kierunku Lubikowa również się rozwidla: w kierunku Przytocznej oraz w kierunku Warty (biegnąc pomiędzy jeziorami Lubikowo, Rokitno, na południe od wsi Twierdzielewo, do Jeziora Żabno, następnie wsi Chełmsko, od Chełmska w stronę Nowej Skwierzyny). Schrony w Stryszkach wzniesione zostały w pobliżu zabudowań Grenzschutzu (do dziś widoczna ruina i zarys obiektu), prawdopodobnie były maskowane, świadczą o tym min. zewnętrzne zawiasy okiennic przy strzelnicach. 

SKRZYNKA:

Nietypowa, nie na kordach, szukaj w ruinach koszar Grenzschutzu. Miejsce charakterystyczne.