Konie biłgorajskie to nie koniki polskie, ani nie tarpany.

Konie biłgorajskie są endemicznym, rasowym typem rodzimych koni, wywodzących się z dzikich koni zamieszkujących Europę. Pod koniec XVIII wieku ostatnie egzemplarze tych koni, bytujących na Litwie odłowiono i odstawiono do Zwierzyńca hrabiego Zamoyskiego.

Dzikie konie najdłużej przetrwały na stepach Ukrainy w rejonie Chersonia, Morza Czarnego i Kaspijskiego oraz innych obszarach Azji Południowej i Zachodniej. Literatura hipologiczna potwierdza powyższe fakty oraz to, że ostatni dziki koń pochodzący z tych obszarów padł w 1887 roku.

Dzikie konie przebywające w Zwierzyńcu hrabiego Zamoyskiego na początki XIX wieku zostały rozdane miejscowym rolnikom, gdzie w różnym stopniu zostały przekrzyżowane z innymi rasami i typami koni. Przypominają one w dużym stopniu koniki polskie. Charakteryzują się umaszczeniem myszatym, z ciemną pręgą przez grzbiet. Zachowały wiele cennych biologicznych właściwości takich jak: zdrowie, płodność, wytrzymałość, niewybredność, możliwość kompensacji wzrostu i rozwoju, zdolność wykorzystywania pasz objętościowych jako jedynego źródła pożywienia, odporność na choroby, itp.

Od koników polskich różnią się nieco większym wzrostem, są urodziwsze, bardziej szlachetne i wszechstronne w użytkowaniu, mają łagodniejszy charakter i spokojny temperament.

Celem prowadzonej hodowli jest zachowanie ginącego typu koni biłgorajskich.

Ostoja koni biłgorajskich w Parku Krajobrazowym Lasy Janowskie została założona w 1986 roku w miejscowości Szklarnia, opiekę nad nią sprawuje Zespół Lubelskich Parków Krajobrazowych Ośrodek Zamiejscowy w Janowie Lubelskim. Rezerwatowa hodowla koni biłgorajskich ma na celu utrzymanie ginącego materiału genetycznego i obejmuje najcenniejszy materiał selekcjonowany w kierunku zbliżonych do leśnych tarpanów.

Jest to jedyna ostoja koni biłgorajskich w Polsce. Przez ostoję przepływa rzeka Czartosowa, która stanowi naturalny wodopój. Bytowanie koni w warunkach naturalnych (latem i zimą konie przebywają na świeżym powietrzu) przy ograniczeniu do minimum ingerencji człowieka tworzy atrakcyjny element leśnego krajobrazu. Nadzór naukowy nad końmi sprawuje Katedra Hodowli i Użytkowania Koni Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie.

(Powyższy tekst: Jolanta Kiszka - Zespół Lubelskich Parków Krajobrazowych Ośrodek Zamiejscowy w Janowie Lubelskim – zacytowany z tablicy informacyjnej)że: 

Z innej tablicy na początku wsi można się dowiedzieć, że: (...) koń biłgorajski nie może zostać oficjalnie uznany za odrębną rasę, ponieważ żyje ich mniej niż 100 sztuk.

Kesz – pojemnik PET z samym logbookiem - umiejscowiony przy stajniach między dorosłą a młodą sosną.

Zawsze zajrzyj na ostatnią stronę logbooka, możesz tam znaleźć wpisaną słownie cyfrę. Zanotuj ją. Przyda się później na zakończenie geościeżki.