Po stworzeniu dwóch leśnych geoartów - rowerka (Pętla Bobrowicka) oraz Muminka (Bajki Świata), my, geokeszerzy ze SzprotawaTeam, zainspirowani dziełami kolegów z innych polskich miast, stworzyliśmy...

Zapraszamy do pokonania trasy GROSz-a. Podczas pokonywania trialu poruszamy się drogami asfaltowymi, gruntowymi, leśnymi, polnymi i mocno polnymi. Mijamy wsie, pola uprawne, lasy, rzeki, rowy melioracyjne, przecinamy trasy kolejowe. Każda z pór roku ozdobi trial po swojemu.

Mimo że to tylko GROSz, to jednak jest to całkiem wiele - do przejechania około 60 kilometrów, do znalezienia ponad 100 skrytek, do odwiedzenia 4 gminy i 15 miejscowości. Zobaczymy rzeczy warte zapamiętania - obiekty historyczne, kulturowe, cenne z uwagi na wartość przyrodniczą, ciekawe, nietypowe, warte odwiedzenia, ale też nierzucające się w oczy i szybko umykające z naszej pamięci.

Szczęśliwej drogi!!!

Dotarłeś do malowniczych ruin. Jest to Zespół pałacowo-folwarczny. Znajduje się w centrum wsi, po północnej stronie drogi. W zabudowie otaczającej prostokątne podwórze, pałac zajmuje wschodni bok, mając na zapleczu niewielki park (3 ha) krajobrazowy. Obiekt nie jest użytkowany.

Dobra rycerskie w Suchej Dolnej, istniejące niewątpliwie od średniowiecza, w źródłach udokumentowane zostały w 1680 roku, gdy kupił je od Kittlitzów Krzysztof Eckersberg. On też rok później wzniósł tutaj pierwszą siedzibę szlachecką. Eckersbergowie władali ma­jątkiem do połowy XIX wieku, pełniąc ważne funkcje w okręgu – Ernest wzmiankowany jest w 1770 roku jako starosta, a jego syn Fryderyk Ludwik w 1840 jako senior szlachty. Przekaz z 1886 roku wskazuje, że Sucha Dolna należała wówczas do rodziny Klitzing. Hans Klitzing posiadał majątek do 1945 roku.

Pod koniec XVIII wieku, staraniem Ernesta Ludwika Eckersberga barokowy pałac został przebudowany w duchu klasycyzmu i powiększony. W czasach Klitzingów, którzy najpewniej mieszkali poza Suchą Dolną, pałac służył za mieszkanie dla pracowników folwarku. Tym można tłumaczyć przekształcenia w układzie wnętrz, przeprowadzone w 2. poł. XIX wieku bez respektu dla wartości artystycznych rezydencji. W trakcie frontowym wydzielony został wewnętrzny korytarz, a liczne sale, w tym reprezentacyjną, podzielono na mniejsze lokalności. W końcu XIX wieku do fasady dostawiony został portyk, a do elewacji południowej aneks z wieżą.

Pałac, założony na planie wydłużonego prostokąta (12 × 36 m) z dobudówkami od południa, jest piętrowy, w części podpiwniczony. Dachy: nad głównym trzonem czterospadowy, nad dobudówkami pulpitowy i mansardowy (wieża). Fasada i elewacja ogrodowa roz­członkowane lizenami, zwieńczone tryglifowym fryzem, zdobione klasycystyczną dekoracją o motywach girland, medalionów z popiersiami oraz ujętych w ruchu putt (podokien­ne płyciny). Osie fasady i elewacji ogrodowej zaakcentowane pozornym ryzalitem, w fasadzie zwieńczonym przyczółkiem z faliście uformowanym szczytem. Wejście główne po­przedza podcieniowy portyk z tarasem z drugiej kondygnacji (koniec XIX wieku). Układ wnętrz dwutraktowy z wtórnymi podziałami, z sienią na przestrzał. Piwnice i część po­mieszczeń parteru mają sklepienia kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. Stropy sal reprezentacyjnych zdobią barokowe sztukaterie i klasycystyczne freski.

Po II wojnie światowej pałac znalazł się w posiadaniu Państwowych Nieruchomości Ziemskich, następnie PGR, a od roku 1969 klucza majątków Stacji Ochrony Roślin w Pasterzowicach. Kilka lat temu sprzedany został przez AWRSP. Obiekt w prywatnych rękach niszczeje