Twierdza w Kamieńcu Podolskim; obejmowała zamknięte w meandrze Smotrycza Stare Miasto, wzniesiony nad przesmykiem most Turecki, Stary Zamek i Nowy Zamek, które broniły dostępu do mostu, oraz szereg rzecznych budowli hydrotechnicznych.

Twierdza przez blisko trzysta lat skutecznie osłaniał południowo-wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, zyskując znany przydomek „miasta niezwyciężonego” czy też „przedmurza chrześcijaństwa”. W systemie jego obrony główne znaczenie miały budowle hydrotechniczne i to nie bierne fosy, które w tamtych latach były powszechnie stosowane, lecz aktywne budowle piętrzące przy bramach Lackiej i Ruskiej.

Pierwotnie umocnienia istniały w czasach przedhistorycznych. Stary Zamek murowany został zbudowany w drugiej połowie XIV wieku. W Królestwie Polskim znajdował się od 1432 roku. Umocniony po klęsce warneńskiej przez wysłanych przez Kazimierza Jagiellończyka Jana z Tęczyna, Dzierżysława z Rytwian i Jana Ostroroga. W 1494 roku zamek posiadał dwie bramy: Miejską od zachodu i Polną od wschodu. W 1542 roku powstała basteja w południowo-wschodnim narożniku. Rozpoczęto też budowę nowej Bramy Polnej. Kolejną przebudowę z rozkazu Zygmunta Starego prowadził architekt królewski Hiob Bretfus (Pretfus), który w 1544 sporządził także dokładny opis zamku. W wyniku modernizacji zamek zostaje poszerzony w kierunku wschodnim. W roku 1544 zbudowano Basztę Nową Wschodnią w formie pięcioboku, która broniła dostępu do bramy zamkowej i kryła w swoim wnętrzu studnię. Od zachodu zbudowano Małą Zachodnią Basztę i za nią potężną Basztę Nową Zachodnią także pięciokątną (przebudowana przez Turków po zniszczeniach z 1672). W tym czasie zbudowano też Bramę Polną. W 1585 król Stefan Batory nakazał modernizację starej baszty przystosowując ją do broni palnej. Dawniej na dziedzińcu zamku stał niewielki kościółek św. Stanisława, zamieniony po 1672 przez Turków na meczet i później rozebrany. Kolejne modernizacje przeprowadzono w XVIII wieku.

Nowy Zamek został zbudowany w 1618 lub 1621 przez nadwornego inżyniera Zygmunta III Wazy generała artylerii Teofila Szemberga. Po jego zbudowaniu aż do 1672 r. Kamieniec uważany był za niemożliwy do zdobycia. W latach 1648- 1654 twierdzę trzykrotnie oblegali bez powodzenia zbuntowani Kozacy.

12 sierpnia 1672 r. pod Kamieńcem stanęły wojska sułtana Mehmeda IV i przystąpiły do oblężenia. Siły tureckie oceniane są różnie bo od 100 do 300 tysięcy żołnierzy. Armia ta dysponowała nowoczesną, obsługiwaną przez Francuzów, artylerią. Załoga Polska to od 1600 do 2000 żołnierzy. Po krótkim oblężeniu 26 sierpnia 1672 roku, szczupła załoga poddała na honorowych warunkach Kamieniec oblegającym. Podczas ewakuacji zamku nastąpił przypadkowy wybuch w prochowni, co interpretowano później jako gest rozpaczy majora artylerii kamienieckiej Niemca Hejkinga , który miał podpalić 200 beczek prochu. Wybuch spowodował śmierć około 500-800 ludzi w tym komendanta obrony pułkownika Jerzego Wołodyjowskiego.

Zamek został odzyskany przez Polskę po pokoju w Karłowicach w roku 1699.

Po upadku Konstytucji 3 Maja i rocznej blokadzie miasta w dniu 21 kwietnia 1793 roku komendant Antoni Złotnicki poddał twierdzę wojskom rosyjskim gen. Wilhelma Derfeldena, pomimo rozkazu obrony Kamieńca za wszelką cenę jaki otrzymał od hetmana Seweryna Rzewuskiego. W wyniku II rozbioru Polski w 1793 roku Kamieniec Podolski znalazł się w granicach Rosji .

Aby zdobyć skrzynkę trzeba wejść do wewnątrz fortecy w godzinach zwiedzania. Skrzynka została umieszczona na murach obronnych po lewej stronie dziedzińca tuż nad straganami z pamiątkami. Kordy niedokładne stąd atrybut skrzynka nietypowa. Zawartość mieści się w specjalnie przygotowanym woreczku ukrytym w jednej ze strzelnic.

To jak długo kesze przetrwają zależy od nas tak więc podejmujemy dyskretnie i odkładamy podobnie a do tego obchodzimy się z keszem jakby to był nasz własny a wtedy inni będą mieli okazje też go odnaleźć w stanie który może cieszyć oko.

W Kamieńcu  zapewne prędko nie będę wiec jeśli skrzynka będzie potrzebowała jakiegokolwiek serwisu będę wdzięczny za jego wykonanie.