Zapraszam was do odwiedzenia okolicy nieistniejącej już osady Krywałd. Teren ten jest bardzo urokliwy ze względu na meandrujący i wyjątkowo dziki odcinek rzeki Mała Panew. Idealne miejsce na wycieczkę rowerową, lub dłuższy spacer. Niestety obecnie nie ma już żadnych śladów po osadzie, w pobliżu znajduje się jednak efektowny wodotrysk z miejscem na do wypoczynku tuż nad brzegiem rzeki.

Tak "Leśne uroczysko Krywałd" opisuje Jacek Lubos:

Historia leśnej osady nie sięga głęboko w mroki dziejów. Osadników niemieckich na urokliwą śródleśną polanę, przez którą meandruje Mała Panew sprowadzić miał pod koniec XVIII wieku koszęciński hrabia Sobek. Miejsce to pierwotnie zwać się miało Dolną Krusznicą, jednak w miarę upływu lat nazwa ta zanikła na rzecz Krywałdu.

Być może, stosując analogię z identyczną nazwą, jaką przez wieki nosił Knurów, Krywałd to po prostu „Wroni Las” (Krahenwald). Osadnicy mieli się zająć pozyskiwaniem stali w wybudowanej specjalnie na ten cel świeżarce (fryszerce). Proces fryszerski polegał na świeżeniu surówki, czyli oczyszczaniu jej z domieszek poprzez ich utlenianie.

Spis z roku 1855 potwierdził funkcjonowanie tejże świeżarki. W osadzie były stały wówczas 4 domy mieszkalne i 5 gospodarczych. Na stałe Krywałd zamieszkiwało 17 osób.

Powszechny upadek kuźnic nad Małą Panwią trwający w II połowie XIX wieku nie oszczędził krywałdzkiej manufaktury, która znika z wykazów około roku 1870. Wówczas już miejscowość znajdowała się pośrodku wielkiego, 600 hektarowego zwierzyńca dla jeleni utworzonego przez książąt koszęcińskich Hohenlohe– Ingelfingen, którzy zbudowali tam drewniany zameczek myśliwski. Dworek gościł co roku, w drugiej dekadzie września, znamienitych myśliwych, którzy zjeżdżali tam na najlepsze w okolicy rykowisko.

Czasy książąt i szlacheckich polowań zakończył rok 1945. Niewiele dłużej przetrwał myśliwski zameczek, który rozebrano w latach 50-tych XX-wieku, drewno przeznaczając ponoć na budowę kościoła w Strzebiniu. Na Krywałdzie niemal do końca tego stulecia mieszkały rodziny robotników leśnych. Ostatni mieszkańcy opuścili to przepiękne miejsce około roku 1997. Dziś, zaledwie 18 lat po tym wydarzeniu, tylko wprawne oko dojrzy tu ślady ludzkiej egzystencji.

(źródło http://koszecindawniej.blogspot.com/2015/04/o-miejscu-ktorego-nie-ma-nawet-nie-byo.html)

Najdogodniej wyruszyć po kesza z miejscowości Brusiek, przed wjazdem do lasu wygodny parking dla zmotoryzowanych oraz przyjemna knajpka dla tych którzy nie kierują 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zapraszam do szukania!!