Brodziak siedział przed telewizorem. Lubił jeść kolację, patrząc na czarno-biały obraz. Dojadał ostatnie kęsy, kiedy zaczynała się Kobra. Uwielbiał te wieczory z zagadką kryminalną, choć ostatnie sceny oglądał tylko dlatego, aby potwierdzić, czy dobrze wytypował przestępcę.

***

Koła tramwaju linii 7 zapiszczały podczas hamowania na Gwardii Ludowej przed kinem Wilda, kiedy Teofil Olkiewicz ocknął się z drzemki, siedząc na drewnianym siedzeniu. Odsypiał wczorajsze spotkanie z Rychem, zmęczony, skacowany i nie wyspany, ale było warto. Powspominali stare dzieje, rozwiązane sprawy, w tym głośną sprawę Krówek z muzeum. No i oczywiście dostał od starego kumpla z podwórka listę wszystkich osób, które wczoraj naprawiały samochody w Polmozbycie, również tych, którzy naprawiali na lewo w porozumieniu z mechanikami.

Teofil wszedł do komendy i od razu po wejściu do swojego biura wezwał Kaźmierczaka

• Trzymaj i za pięć minut masz mi podać adresy i nazwiska właścicieli tych samochodów
• Tyle numerów, to mi zajmie co najmniej 15 minut
• Ty mi tu kurwa nie wymyślaj, tylko biegnij do siebie i zaraz wracaj z listą.

Jak tylko drzwi się zamknęły, wziął do ręki słuchawkę i zawołał do siebie Makarczuka i Brodziaka.

Brodziak nerwowo kręcił bączki długopisem, wiedział, że szef jest nie w humorze.

• Jak wiecie niedawno komenda Milicji w Murowanej Goślinie poprosiła nas o pomoc w ujęciu złodziei sprzętu z właśnie mającego być otwartym ośrodku kultury – zaczął od razu z grubej rury – Mamy jedyny ślad: gwarancję Rubina znalezioną w Polmozbycie. Wiadomo, że pochodzą one z jednego z naprawianych w tym dniu samochodów.

Makarczuk nieśmiało podniósł rękę.

• A wiadomo, że to na pewno od sprzętu z Murowanej?
• Makarczuk, nie zadawaj głupich pytań, przecież na gwarancji jest data i pieczątka, w tym dniu nigdzie w Poznaniu nie sprzedawano telewizorów. Otwarcie miało być w sobotę, ale zostało przesunięte na wtorek, więc i tak czasu niewiele zost...

W tym momencie rozległo się głośne pukanie do drzwi i Kaźmierczak wszedł trzymając w ręku kartkę maszynopisu, stuknął obcasami.

• Melduję posłusznie, że sporządziłem listę i przepraszam, ale pozbieranie tego...
• Dobra, dobra – Olkiewicz machnął ręką - dawaj co masz i wracaj do roboty.

Olkiewicz niemal wyszarpnął kartkę z ręki zdumionego Kaźmierczaka, który szybko zrobił w tył zwrot i bezszelestnie zamknął drzwi z drugiej strony.

• Tutaj macie listę, widzę, że większość mieszka w Poznaniu. Pilnie wszystkich przesłuchać i znaleźć winowajcę.

Ton przełożonego nie znosił sprzeciwu...

Fragmenty z protokołów przesłuchań:

[...]

• Imię i nazwisko
• Tadeusz Wojnarski
• Gdzie pracujecie?
• Jestem krojczym w Modenie na Kraszewskiego
• I sprzęt w Murowanej Goślinie tez skroiliście?
• Nie wiem, o czym pan mówi.
• A co robiliście w środę wieczorem.
• Byłem oddać pieniądze za chryzantemy, które sprzedałem na Święto Zmarłych, trzeba jakoś dorobić.
• Komu i gdzie?
• Pawlaczykowi, mieszka w Łopanowie.
• O której wyjechaliście do Poznania?
• Zaraz po dzienniku.
• Pamiętacie jakieś wydarzenia?
• Pokazywali Concordy, wielki samolot, na zachodzie zaczęły latać i z ostatniej chwili trzęsienie ziemi gdzieś w Argentynie

[...]

[...]

• Panie Ciemny, czym się zajmujecie?
• Uczę historii.
• Wiecie po co was wezwaliśmy?
• Tak, ale to uczniowie mnie sprowokowali do tej rozmowy o Katyniu. Na szczęście zadzwonił dzwonek i mnie uchronił od trudnego tematu.
• Obywatelu, kiedy ostatnio byliście w Murowanej Goślinie?
• W środę pojechałem do kuzynki. Dała mi kilka słoików grzybów w occie.
• Macie jakieś potwierdzenie tej wizyty?
• Taa, słoiczki grzybów i kuzynka może potwierdzić.

[...]

[...]

• Nowak, gdzie pracujecie?
• W Cegielskim w Bolechowie.
• Słyszeliście coś o Domu Kultury w Murowanej Goślinie?
• Nie, jo nic nie wiem.
• A co robiliście w środę 23 listopada wieczorem?
• Byłem z moją melą w kinie.
• Na jakim filmie?
• Na „Tańczącym Jastrzębiu”, Tyszkiewicz tam grała
• Dobra, a co potem robiliście?
• Pojechaliśmy do mnie...

[...]

[...]

• Panie Bujny, gdzie pracujecie?
• Na taksie jeżdżę.
• Wiecie po co was tu wezwaliśmy?
• Od razu czułem, że ten fircyk jest podstawiony.
• Który?
• No ten, com go wzion spod Zachodniego, w połowie drogi pedzioł, że ni ma złotówek i mi w dolarach zapłaci. Już go chcioł wyrzucić, ale żal mi się chłopiny zrobiło, dyszcz loł jak cholera. Tom go zawióz na Niecałą. Ja te 2 dolary oddam.

Mówiąc te słowa, wyciągnął pomięty zielony banknot.

• Chowaj pan tą kasę – odrzekł Brodziak

[...]

[...]

• Czym się pani zajmuje.
• Jestem maszynistką w Cukroprojekcie.
• Długo jeździ pani samochodem?
• Od czasu wypadku męża. Szkoda żeby warszawa się zmarnowała więc zrobiłam prawo jazdy.
• Co robiliście w środę wieczorem?
• Byłam z mężem w Owinskach.
• Co tam robił?
• Znamy tam znachora, który mu masuje nogę, dobrze mu to robi, widać znaczną poprawę.

[...]

[...]

• Obywatelu Maticki, wiecie, po co was wzywamy?
• Pewnie ten mój gzub coś znowu zmalował.
• Jeździł ostatnio waszym samochodem.
• Tak w środę z kumplami jechali do jakiejś cizi. Miał wrócić o 22 i rzeczywiście był na czas.
• Zauważyliście coś podejrzanego?
• Nie samochód był cały, zachowywał się normalnie.
• Adres tej dziewczyny?
• Nie znam, ale zapytam syna.

[...]

[...]

• Panie Wojski, co robiliście w Polmozbycie?
• Panie władzo wiem, że powinienem czekać w kolejce, ale w niedzielę mam jechać odebrać matkę z sanatorium a w środę szczelił mi przegub w syrenie.
• I naprawili?
• Tak, szybko zrobili. Ale nie róbcie im problemów, to ja tą łapówkę dawałem żeby tylko zrobili.
• A gdzie jechaliście w środę?
• Od teściowej wracałem ze Skoków, dwie godziny jechałem.
• Zatrzymaliście się gdzieś?
• Tak przed Murowaną zamknęli przejazd. Jak ruszyłem to zaczęło rupotać. Musiałem stanąć i sprawdziłem, że to przegub.
• O której wróciliście do domu?
• Po jedenastej nie chciałem szybko jechać żeby się nie zerwał do końca.

[...]

[...]

• Panie Darty, co robiliście w Polmozbycie.
• Hamulce w trabancie robiłem. Kwiczały jak świnia w kojcu.
• A co robiliście w środę wieczorem?
• Siedziałem u Zbinia - sąsiada z dołu popiliśmy trochę syn mu się urodził. W południe jego żonę na Polną odwiozłem już wtedy zaczęły piszczeć.
• Jak mu imię.
• No Zbiniu, już mówiłem.
• Niemowlakowi!
• Aaa, Bartek, Bartosz czy tak jakoś.

[...]

[...]

• Panie Ciul – wypowiadając te słowa, Makarczuk mimowolnie się uśmiechnął – co robiliście w środę wieczorem?
• Zimno się zrobiło, padał śnieg z deszczem, więc siedziałem w domu i rozpaliłem ogień w piecu, coby ciepło było.
• I nic więcej nie robiliście?
• Czytałem Listy Sienkiewicza.
• Ładnie to tak cudze listy czytać?

Brodziak spojrzał karcącym wzrokiem na Makarczuka i szybko zagaił, zanim przesłuchiwany zdążył zareagować.

• Ktoś może poświadczyć?
• Cała rodzina siedziała w domu i po dzienniku wpadła sąsiadka oddać maglownicę.

[...]

[...]

• Panie Wodol, mówicie, że nie macie z tym nic wspólnego?
• Władzuchno kochana, przecież ja dyrektora Witka Karczarka dobrze znam. Nie zrobiłbym mu takiego numeru.
• I w środę 23 listopada byliście w Murowanej Goślinie?
• Nie, gardło mnie bolało, więc zostałem w domu.
• Braliście coś?
• Tylko biseptol, ale minęło.

[...]

[...]

• Obywatelu Rejsak, krótko co robiliście wieczorem w ostatnią środę?
• W środę? Ummm, a próbowałem naprawić fiata.
• I co udało się?
• Nie, nawet pojechałem do sklepu na Hetmańską po cewkę.
• I co udało się?
• Nie kręcił jak głupi i nie zapalił. Później poszedłem do Krzycha, który pracuje w Polmozbycie.
• I co zrobiliście?
• Próbował uruchomić, ale stwierdził, że to chyba elektryka wysiadła i trzeba go zawieźć do warsztatu. Rano w czwartek mnie podholował.
• A do Murowanej Gośliny jeździcie?
• Za Bolechowo, prawie do Murowanej, jak mnie żona po jajka do gospodyni wyśle. Mówi, że z tych sklepowych takie ciasto nie wychodzi.
• Adres tego obywatela, co wam pomagał naprawić.

[...]

Makarczuk z nieskrywaną ulgą skreślił ostatnie nazwisko na liście.

• To teraz sprawdzamy alibi?
• Chyba nie ma takiej potrzeby. - odparł Brodziak z uśmiechem - Sądzę, że wiem, którzy to zrobili.
• Którzy?
• Tak, było ich dwóch, jeden by całości nie przewiózł. Pakuj się i jedziemy sprawdzić.

Tekst jest fikcją literacką, inspirowaną prozą Ryszarda Ćwirleja, wszelkie podobieństwo do osób i zdarzeń jest niezamierzone i przypadkowe.

A Ty już wiesz gdzie jechać?

Kesz to klipsiak 140 ml, między konarami drzewa, na poziomie gruntu, zawiera drobiazgi na wymianę, certy dla 6 pierwszych znalazców, logbook ołówek. Oczywiście współrzędne do określenia po rozwiązaniu quizu.

Brodziak siedział przed telewizorem. Lubił jeść kolację, patrząc na czarno-biały obraz. Dojadał ostatnie kęsy, kiedy zaczynała się Kobra. Uwielbiał te wieczory z zagadką kryminalną, choć ostatnie sceny oglądał tylko dlatego, aby potwierdzić, czy dobrze wytypował przestępcę.

***