Budowa w 1904 roku niewielkiej Fabryki Przetworów Ziemniaczanych rozpoczęła historię Wielkopolskiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniaczanego w Luboniu. Za sprawą Komisji Kolonizacyjnej spółki niemieckich firm wykupiły od polskich rolników tereny, na których powstały dwa oddzielne zakłady: wspomniana Fabryka Przetworów Ziemniaczanych i lubońska Fabryka Drożdży.

Po zakończeniu I wojny światowej lubońskie fabryki przejął polski skarb państwa, W latach 20. ubiegłego wieku powstał zakład o nazwie Fabryka Przetworów Ziemniaczanych Tow. Akc. w Luboniu. Nastąpiła rozbudowa zakładów, a dynamiczny rozwój przedsiębiorstwa sprawił, że w tym czasie stało się ono największe w Europie.

Po wybuchu II wojny światowej zakłady przejął okupant. Wydajność produkcji była niska, gdyż akty sabotażu i konspiracyjna działalność załogi skutecznie osłabiały funkcjonowanie przedsiębiorstwa. Po wyzwoleniu pracownicy obu fabryk uruchomili produkcję. Już w 1947 roku rozpoczęto nowe inwestycje, a następnie w 1949 roku fabryka drożdży została połączona z zakładami ziemniaczanymi, tworząc Lubońskie Zakłady Przemysłu Spożywczego. Okres od 1956 do 1964 roku to czas wzrostu produkcji i kolejnej rozbudowy. Powstało zaplecze surowcowe, zmodernizowano poszczególne oddziały i wprowadzono nowe technologie. Wytwarzano m.in.: mączkę ziemniaczaną, syrop, kleje, dekstryny, słód, drożdże i krochmal pszenny. W 1970 roku powstało Wielkopolskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Ziemniaczanego, największy tego typu zakład w Polsce. Rok 1972 wpisał się w historię WPPZ dramatem, jakim był wybuch na oddziale produkcji dekstryn. Zginęło wtedy 18 osób, których pamięć uczczono postawionym na miejscu katastrofy pomnikiem. Następne lata to okres dynamicznego rozwoju WPPZ. Wprowadzone zmiany technologiczne pozwalały sprostać normom ekologicznym.

Od 1992 roku przedsiębiorstwo zostało Spółką Akcyjną. W 1995 roku zabytkowe zakładowe budynki mieszkalne WPPZ przekazał nowopowstałej Spółdzielni Mieszkaniowej "Spójnia" w Luboniu. WPPZ od początku swego istnienia jest nierozerwalnie związane z Luboniem i jego mieszkańcami. Ogromna większość pracowników zakładów to mieszkańcy dzisiejszego Lubonia i dlatego właśnie rozbudowywano zakładowe budynki mieszkalne. W 1959 roku pojawiły się pierwsze ogródki działkowe, których dzisiaj jest już 100. Nierozerwalnie z historią WPPZ związana jest artystyczna działalność Chóru Bard. Lubońskie "zakłady z czerwonej cegły" to historia trzech pokoleń pielęgnujących tradycje pracowitości, świadomości społecznej i patriotyzmu.

W 2005 roku firma uruchomiła nowy Oddział Preparatów Spożywczych i Krochmalnię w Zakładzie Produkcyjnym w Stawie, przenosząc w wyniku restrukturyzacji firmy wszystkie linie produkcyjne z Lubonia do Zakładu w Stawie z wyjątkiem wcześniej zlikwidowanych następujących działów produkcyjnych: Syropiarnia, Drożdżownia, Słodownia i Klejarnia, które w warunkach współczesnych nie spełniały podstawowych wymogów nowoczesności , w tym ekologii.

Obecnie, w celu systematycznego podnoszenia jakości i poszerzania listy produktów oraz w poszanowaniu dla środowiska naturalnego, modernizowane są linie produkcyjne i uskuteczniane procesy produkcyjne. WPPZ S.A. zatrudnia obecnie około 150 pracowników. Siedziba firmy i zarządu znajduje się w Luboniu. Działy Produkcji, Sprzedaży i Kontroli Jakości zostały przeniesione do Zakładu Produkcyjnego w Stawie.

W skład projektu wchodzą następujące skrzynki; zalecana kolejność:

1. Dom dyrektora - OP86D9

2. Tajemnicze przejście - OP86JA

3. Syropiarnia - OP86D7

4. Dekstryna - OP86DK

5. Gorzelnia - OP86FY

6. Suszarnia wycierek - OP86FM

7. Główny księgowy - OP86FN

8. Drożdżownia - OP86D8

9. Kolonia ZPZ - OP86DB

10. Marmolada - OP86DG

10. Mieczysław hrabia Dąmbski - OP86DJ

11. Pracownicy zakładów - bonus - OP86DC (tutaj znajdują się bonusowe cyfry dla tych, którzy mają obawy przed wchodzeniem do urbexów, lub dla osób nieletnich podejmujących skrzynki bez opieki starszych).

Od razu na wstępie, dla wszystkich malkontentów i krytyków chciałbym zaznaczyć, że wszelkie kontrowersje dotyczące rozmieszczenia keszy tłumaczę tym, że obiekty już niedługo mogą być niedostępne więc jest to może ostatnia okazja do ich zwiedzenia.

Jeżeli macie obawy przed wejściem na teren zakładu od strony ul. Armii Poznań - od głównej bramy, jest tam również pewne tajne przejście z którego można skorzystać, polecam podejście od strony rzeki ul. 3-Maja, Jachtowa. Właścicielem zakładu jest deweloper budujący m.in. osiedla Nad Wartą. Część północna jest otwarta od strony rzeki jednak na terenie są różne obiekty gdzie mogą kręcić się ludzie. Jest park maszyn pilnowany przez ochroniarza w przyczepie, jest gruzowisko odwiedzane przez niewiadomokogo. Historia, którą ja mu opowiedziałem jest związana z projektem odwiedzania zabytkowych miejsc w Luboniu. Trzymajcie się tej wersji - są uprzedzeni, że przyjdziecie. Osoby nieletnie warto aby poszły z kimś dorosłym. 

Część południowa zakładów - drożdżownia, jest ogrodzona płotem ze wszystkich stron. Brama wjazdowa od strony głównej ulicy w dni powszednie jest otwarta na ościerz, natomiast nie jest zamykana na kłódkę więc problemów z wejściem nie będzie. Skrzynka jest umiejscowiona w taki sposób aby nie narzucać się zbytnio i nie rzucać w oczy (wszelkie biura położone są za stacją diagnostyczną w stronę rzeki).

O keszu:

kordy fałszywe, aby znaleźć finał należy skorzystać ze wzoru oraz poprawnie rozwiązać zadania. Całość nie powinna zająć wam więcej niż 2h.

N°52 AB.C(E-K)(D-1)

E°16 FG.HI(J+2)

Pojemnik ok 1 litra ukryta w oczywistym miejscu. W środku certyfikaty dla pierwszych znalazców (również słodkie - dobrze poszukajcie). Proszę dobrze maskować - maskowanie może się trochę plątać ale bądźcie cierpliwi i zróbcie wszystko aby postronne osoby nie trafiły na nią. Proszę nie spoilerować w opisach.