Skrzynka jest częścią Projektu Gryf, stworzonego przy współpracy z Nadleśnictwem Trzebież i Transgranicznym Ośrodkiem Edukacji Ekologicznej w Zalesiu.

Ptaki mają specjalne miejsce w wierzeniach Słowian. Nasi przodkowie byli przekonani, że skoro dusza uchodzi z ciała w postaci lotnej to jej opiekunami muszą być właśnie ptaki. Uważano, że istnieje Wyraj – mityczna kraina do której ptaki odlatują na zimę i z której przychodzi wiosna. Wierzono, że po śmierci dusza wędruje tam właśnie w postaci ptaka. Ptaki mają swoje miejsce także w słowiańskich mitach o stworzeniu świata, ale o tym szerzej się przekonacie w keszu „O tym jak powstał świat”.

Z ptakami wiązano szereg znaczeń, przesądów, obyczajów. Ot nasz przykład na grobach Słowian stawiano figurki kukułki. Słowianie wierzyli, że dusze zmarłych przybierają postać kukułki, gołębia lub skowronka, a ich dokarmianie było częścią obrzędów związanych z kultem przodków, który był dla nich bardzo, bardzo ważny.

Kolejnym ptakiem istotnym dla Słowian jest orzeł. Nie zapominajmy o legendzie o Lechu, Czechu i Rusie, wedle której orzeł odegrał kluczową rolę w założeniu pierwszej stolicy Polski i powstaniu godła państwowego.

Jednak absolutnie specjalne miejsce w tym poczcie fruwających zwierzaków zajmuje nie kto inny jak bocian. O tym jak ważny to ptak, może chociażby znaczyć fakt, że aż ¼ światowej populacji bociana mieszka w Polsce! Z pewnością duży wpływ na to, że nasza słowiańska kultura chroni go od pradziejów. Zniszczenie gniazda lub zabicie ptaka uważano za ciężki grzech, którego nie dało się wymazać! Mogło to przynieść nieszczęście nie tylko sprawcy, ale również jego rodzinie, a nawet całej osadzie. Ba, nie wolno było nawet rąbać drewna w obejściu, w którym był bocian, żeby nie zakłócać spokoju ptaka.

Wierzono, że bocian pochodzi od człowieka, że chroni i oczyszcza ziemię z wszelkiego plugastwa (wyjada żmije, żaby, owady), zabezpiecza domostwa przed pożarem. Dobra, dobra, wiemy, że Wam najbardziej chodzi o to jak to się stało, że powiadają, że bocian przynosi dzieci, a więcej jakby co wyczytacie tutaj :)

Wcześniej pisaliśmy o Wyraju, do którego wędruje ludzka dusza po śmierci. Wierzono, że przebywa ona tam jakiś czas pod opieką jednego z bóstw, po czym wraca na ziemię i wkracza do łona kobiecego. A z Wyraju przynoszą ją właśnie bociany.

Na Pomorzu Zachodnim znany był bocianowy kamień. Uważano, że na tym kamieniu bocian suszy wydobyte przez siebie z morza dzieci. Tak nazywano też czarne i białe płaskie okrągłe kamyki, które dzieci rzucały nad głową za siebie, prosząc bociana o braciszka lub siostrzyczkę.

A może dziś bocianowy kamień przyniesie Ci keszynkę?

Uwaga! Łopatki i kłujki zostawiamy w domu. Chyba, że lubicie się umartwiać i nosić ze sobą niepotrzebny balast. Za to do zdobycia kesza naprawdę przydadzą się wysokie kalosze lub wodery. Oraz ubranko zabezpieczające przed rosnącymi tam kolczastymi roślinkami. Kto nie wierzy, to uprzejmie informujemy, że QFer przy zakładaniu kesza zaliczył w kaloszkach przelew odgórny, a jeżyny urządziły go tak, że w keszowozie zabrakło plastrów...

Absolutnie nie zalecamy robienia kesza od strony Jak powstał świat [GRYF], szczególnie po obfitych deszczach. No chyba, że macie ze sobą akwalung albo jesteście świeżo upieczonymi 'absolwentami' Biegu Katorżnika

Zdobywanie kesza od strony drogi z Witorzy/Tatyni (mapka w załączeniu, zielona droga z czerwonym krzyżykiem to optymalny start do kesza) powinno być wystarczająco hardkorowe - jak widać po przygodzie QFra zwykłę kalosze mogą nie wystarczyć. 

Zostaliście ostrzeżeni. Powodzenia!