Miejsce należy do tych mało uroczych, ale za to historię ma wartą opowiedzenia - oto jak to miasto potrafi zapomnieć... 

Obecnie jest tam dziki parking, ale pod kołami zaparkowanych samochodów można jeszcze dostrzec ślady niegdyś stojącej tam kamienicy. Znajdował się w niej lokal konspiracyjny, w którym w 1940 roku ukrywał się komendant główny łódzkiego okręgu ZWZ, Leopold Okulicki "Niedźwiadek". Tutaj też niemal doszło do jego aresztowania. O wsypie, wyglądając przez okno zorientował się ppor. Czesław Pikuliński "Biały". Błyskawicznie zaalarmował dowódcę o obławie, a sam wyskoczył przez okno z drugiego piętra, by stworzyć zamieszanie i dać Okulickiemu czas na ucieczkę. Złamał przy tym kręgosłup i zmarł tego samego dnia w szpitalu. Właściwie zginął śmiercią bohatera. Jak tysiące jemu podobnych, o których nic nie wiemy do dziś...

Po tym wydarzeniu, w czerwcu 1940 Okulicki przeniesiony został do Lwowa, pracował w Komendzie Głównej ZWZ, a od października był już dowódcą organizacji we Lwowie.
W styczniu 1941 roku został ujęty przez NKWD. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej i podpisaniu układu Sikorski-Majski, 12 sierpnia 1942 zwolniony z więzienia na interwencję gen. Władysława Andersa. Objął funkcję szefa sztabu (do maja 1942) w tworzonej na terenie ZSRR armii polskiej. Od kwietnia 1942 do czerwca 1943 dowodził 7 Dywizją Piechoty na Bliskim Wschodzie, a pomiędzy październikiem 1943 i majem 1944 pracował w Oddziale Personalnym Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie.
W nocy z 21 na 22 maja 1944 jako cichociemny, wrócił do kraju na spadochronie. 3 czerwca 1944 został zastępcą szefa Sztabu KG AK, gen. Tadeusza Pełczyńskiego ps. "Grzegorz".Generał Okulicki był w dowództwie AK jednym z głównych zwolenników walki wybuchu powstania Warszawskiego. W ostatnich dniach lipca Tadeusz Bór-Komorowski mianował go swoim następcą na stanowisku komendanta AK na wypadek gdyby dotychczasowe dowództwo nie mogło pełnić swoich funkcji, mianując go jednocześnie dowódcą tzw. II rzutu KG AK i komendantem zakonspirowanej organizacji "Nie". Po upadku powstania udało mu się opuścić stolicę w grupie ludności cywilnej.
Jako komendant główny AK działał na terenie Częstochowy, Milanówka i - ponownie - Łodzi (po opuszczeniu jej przez Niemców chociaż z ich strony nie groziło mu już niebezpieczeństwo).
19 stycznia 1945 roku na dworcu kolejowym w Częstochowie, chcąc pozbawić NKWD pretekstu do represji i na mocy instrukcji rządu, wydał rozkaz o rozwiązaniu AK. W marcu 1945 zaproszony wraz z członkami Delegatury Rządu przez gen. Sierowa na pertraktacje polityczne został podstępnie aresztowany razem z 15 innymi przywódcami Państwa Podziemnego i wywieziony do Moskwy. Oskarżony w sfingowanym procesie o przestępstwa na zapleczu frontu sowieckiego w Polsce, 21 czerwca 1945 roku został skazany w słynnym Procesie Szesnastu na 10 lat więzienia, co było najwyższą karą wśród oskarżonych. W trakcie procesu bronił idei powstania warszawskiego i podkreślał, że dobre stosunki z ZSRR nie będą możliwe bez zachowania niepodległości Polski.

Po 1945 oficjalnie jego los pozostawał nieznany, ale... W niezsowietyzowanej rzeczywistości współwięźniowie z Łubianki, Adam Bień oraz Antoni Pajdak rozmawiali z Okulickim pukając w ściany cel alfabetem Morsea. Podczas składania sobie życzeń w Wigilię 1946 roku usłyszeli nagle krzyk i pukanie z celi nr 62 ustało na zawsze...

Odznaczenia:

* Order Orła Białego (pośmiertnie w 1995)
* Order Virtuti Militari IV i V klasy
* Krzyż Niepodległości
* Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
* Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
* Legion of Merit (pośmiertnie)

Gloria victis