Koniki polskie to zwierzęta dość prymitywne doskonale dostosowane do lokalnych warunków środowiskowych. Spośród innych ras koni wyróżniają się niewielkim wzrostem ( zaledwie 135 cm w kłębie), umaszczeniem szaro-myszatym z charakterystyczną ciemną pręgą wzdłuż grzbietu. Średnia waga konika wynosi około 350 kg . Odznaczają się ponadto ogromną żywotnością i wytrzymałością na ciężkie warunki życia, a także odpornością na choroby. Cały czas przebywają pod gołym niebem i nie potrzebują nawet żadnego zadaszenia mimo deszczu, obfitego śniegu, czy ostrego mrozu. Często młode przychodzą na świat w lesie na śniegu i mrozie. Koniki są niewybredne na wszelkiego rodzaju paszę. Żywią się przede wszystkim trawą, roślinnością zielną, a także liśćmi drzew i krzewów. Tylko zimą są dokarmiane sianem (7 kg siana na jednego konika dziennie). Ale i wtedy potrafią wygrzebywać kopytami trawę spod śniegu. Latem natomiast z upodobaniem brodzą po stawach lub jeziorach, często po brzuch w wodzie, skubiąc przybrzeżną roślinność wodną. Ponadto zwierzęta te cechuje duża siła pociągowa w stosunku do małego wzrostu i wagi ciała, a także niebywała uporczywość w wykonywanej pracy. Koniki polskie są zwierzętami stadnymi, o czym świadczy naturalne tworzenie się stad w warunkach rezerwatowych z zachowaniem hierarchii. Ostoja konika polskiego w Roztoczańskim Parku Narodowym, niemal od początku jej istnienia, opiekuje się Pan mgr inż. Jan Słomiany. W czasie jedenastu lat jej funkcjonowania przyszło tu na świat ponad 50 źrebaków. Część z nich została sprzedana lub oddana w dzierżawę okolicznym rolnikom. Koniki polskie wpisały się na dobra w pejzaż Roztoczańskiego Parku Narodowego i doskonale się tu zaadoptowały.
Skrzyneczka b.duży PET- po lewej stronie .
Powodzenia.