TOR ŁAPANKOWY
Linia kolejowa nr 201 jest północnym fragmentem międzywojennej Magistrali Węglowej, która łączyła Śląsk z Portem w Gdyni omijając terytorium Wolnego Miasta Gdańsk.
W 1949 z uwagi na bardzo trudny teren na Kaszubach, pomiędzy Osową a Gdynią w Gdyni Wlk Kacku zostały wybudowane tory łapankowe wg projektu inż. Köpck (obecnie już zlikwidowane).
To takie specjalne "bocznice" na zjazdach, na które kierowano wagony, które się oderwały od pociągu w czasie podjazdu. Kolejarze na szlaku meldowali na następne posterunki czy pociąg, który właśnie przepuścili miał sygnały końcowe, co oznaczało, że żadne wagony nie oderwały się.
Jeżeli sygnałów na ostatnim wagonie nie było, to było jasne, że część składu właśnie jedzie z powrotem z górki, i kierowano go na te tory łapankowe. Miały one postać bardzo długich żeberek, zasypanych na całej długości piaskiem.
Takie tory stosowano w miejscach, gdzie zbyt rozpędzony pociąg mógł po prostu wylecieć w pole - tak jest właśnie w Gdyni Wielkim Kacku.Taki tor jeszcze kilkanaście lat temu odchodził ze stacji Wielki Kack przez ulicę Sopocką. Nasyp tego toru istnieje nadal a pod bujną trawą nadal można znaleźć szyny.
Edit : 16.07.2016
Z uwagi na to, iż kesz ma powrócić zza światów do świata żywych postanowiłam obejrzeć teren, na którym istniała niegdyś stara skrzynka. Po przebudowie torowiska przy stacji, z dawnego toru łapankowego nie zostało praktycznie nic, a sam nasyp został częściowo zrekultywowany. Nie ma już urokliwego koziołka oporowego z datą 1892 wybitą na na szynie , który był niewątpliwie reliktem, nie ma już dawnej infrastruktury kolejowej. Nie zostało w tej części nasypu już nic, co by przypominało o dawnym torze. Dlatego też kesz został umieszczony w drugiej części nasypu, od ul. Sopockiej na wschód. Tam, przynajmniej póki co, niszczycielska ingerencja jeszcze nie dotarła. Teren jest w miarę dziki i nienaruszony a pod stopami można się natknąć jeszcze na zapomniany podkład.
Zapraszam do poszukiwań, powodzenia!
Nieistniejący już kozioł oporowy na nasypie z widoczną datą 1892 r.