W latach 1945-1946 z terenu Podkarpacia wysiedlono na tereny byłego ZSRR część ludności łemkowskiej. Pozostałych, w 1947 roku, w ramach akcji „Wisła” deportowano na ziemie zachodnie. Opustoszały gwarne, gęsto zaludnione łemkowskie wioski, rozpoczęło się dewastowanie i grabienie zabytków kultury materialnej Łemków: cerkwi, zagród, kapliczek, cmentarzy, obiektów gospodarczych. Z liczącej 180 zagród Zyndranowej ocalały nieliczne. Po złagodzeniu stosunku władz PRL do mniejszości łemkowskiej, w latach 1957-1958, niektórzy z wypędzonych powrócili w rodzinne strony. Wśród powracających znalazł się również Teodor Gocz, który przystąpił do budowy nowego domu. W starym zaś gromadził łemkowskie pamiątki i eksponaty. Kiedy w 1968 roku rodzina Goczów przeniosła się do nowego domu, w starej „chyży” i stajni znajdowała się już pokaźna kolekcja eksponatów. Był to zalążek przyszłego muzeum. W dniu 17 sierpnia 1968 roku zainicjowała swoją działalność Izba Pamiątek Kultury Łemkowskiej, w której eksponowano oryginalne, stare meble, przedmioty codziennego użytku, narzędzia gospodarskie, naczynia, stroje ludowe. W roku 2002 obiektami muzealnymi zaopiekowało się Towarzystwo na Rzecz Rozwoju Muzeum Kultury Łemkowskiej w Zyndranowej. Towarzystwo podjęło starania o pozyskanie środków finansowych na działalność i zabezpieczenie obiektów. Taki stan trwa do dnia dzisiejszego. Placówka prowadzi swoją działalność na bieżąco. Corocznie organizowane są święta tradycji łemkowskiej, na terenie muzeum organizowane są warsztaty, plenery artystyczne, prowadzona jest działalność wydawnicza. W miarę możliwości prowadzone są prace konserwatorskie i remontowe.