Stawy klasztorne były w dawnych wiekach własnością słupskiego klasztoru żeńskiego Sióstr Norbertanek. Swą siedzibę miały przy obecnej ul. Grodzkiej, w miejscu, gdzie mieści się dziś czytelnia przy bibliotece (wówczas kościół św. Mikołaja). Stawy były elementem większego majątku, z którego dochody pozwały klasztorowi na utrzymanie. Oczywiście źródłem dochodu były ryby hodowane w tych stawach.
W 1543 r. klasztor uległ likwidacji, a jego majątek wraz ze stawami przejął książę pomorski Barnim XI Pobożny, syn Bogusława X i Anny Jagiellonki. Był on pierwszy pomorskim władcą protestanckim. W swoim księstwie wprowadził go w 1534 r.
Po przejęciu tych ziem przez Królestwo pruskie, pod koniec XVII wieku stawy stały się częścią dóbr królewskich. Na początku XX wieku stały się częścią wielkiej słupskiej cegielni Carla Westphala.
Po drugiej wojnie światowej popadły w ruinę. Obecnie, przy okazji budowy parku wodnego, powstał projekt wykorzystania ich jako elementu projektu obszaru rekreacyjnego. Park został zrewitalizowany i jest udostępniony w określonych godzinach.
Dojazd od ul. Poniatowskiego w kierunku do Kotłowni Rejonowej KR3.