Mury obronne Łęczycy zostały wzniesione przez Kazimierza Wielkiego w latach 1352 - 1370. Obwarowania obejmowały obszar miasta w kształcie kwadratu o zaokrąglonych narożnikach, co doskonale widać w zachowanym fragmencie, w którym obecnie znajduje się klasztor Urszulanek (dawniej Norbertanek). Powierzchnia okolonego miasta zajmowała około 9 hektarów, a długość obwarowań mierzyła około 1150 metrów. Mury grubości dwóch metrów zbudowano z cegły na kamiennym fundamencie. Linia obwarowań wzmocniona była dziewięcioma basztami i dwoma bramami - Krakowską i Toruńską (Poznańską). Baszty umieszczono z trzech stron w 60-cio metrowych odstępach. Wschodnia część murów nie posiadała żadnej z wież. W XVIII w. większość murów obniżono, a po 1820 roku rozebrano. Na początku XVII w. zachodni fragment umocnień przekształcono w klasztor Norbertanek, a wschodni (częściowo już w średniowieczu) w klasztor Dominikanów. Basztę, którą możemy dziś podziwiać, przekształcono w XVIII w. w dzwonnicę. W jej południowej ścianie występuje rzadki element - schodki w grubości murów, łączące dawniej chodnik bojowy na murze z dolną kondygnacją wieży.
Fot. pochodzi ze strony: leczyca.fotopolska.eu
Kordy mogą się wahać (wyznaczałem za pomocą map Google), ale kesz ukryty jest kilka metrów od dzwonnicy. Dodatkowy sprzęt to pęseta - bez niej ciężko dostać się do logbooka. Powodzenia!
Źródło: Przewodnik po Łęczycy i regionie łęczyckim, Łęczyca 2005, str. 35-36.