Zespół klasztorny Bernardynów z II poł. XVII w. Kościół z kamienia został wzniesiony na miejscu pierwotnego, drewnianego, w 1694 r. z inicjatywy Izabelli z Lanckorońskich Lipskiej, kasztelanki radomskiej. Po pożarze w 1802 r. restaurowany. Kościół posiadał jedną nawę, dobudowane dwie analogiczne, kwadratowe kaplice nadały mu kształt krzyża łacińskiego. W górnej części kościół posiada dwie wieże po bokach i jedną w środku nawy. W połowie prezbiterium ołtarz główny – drewniany, rokokowy z ok. 1773 r. Niski, bogato rzeźbiony, wolno stojący, oddzielający wraz z parawanowymi ściankami bocznymi dawny chór zakonny. Ambona rokokowa, chór muzyczny drewniany. Budowę dawnego klasztoru, piętrowego, o trzech skrzydłach ukończono w 1781 r. Wewnątrz w obu kondygnacjach wirydarz, wokół którego mieściły się korytarze. W klasztorze znajdowały się 4 wielkie izby, 12 cel i zakrystia. Sklepienia w klasztorze są kolebkowe i kolebkowo-krzyżowe. Dachy klasztoru łamane, gontowe, a obecnie pokryte blachą. Zakon został skasowany w 1864 r. po upadku powstania styczniowego, na mocy postanowień władz rosyjskich. W latach 1929-1930 powstała nowa plebania z drewna. Składała się ona z 5 pokoi, kancelarii z gankiem i kuchni. Dach pokryto blachą. W 1935 r. przy kościele wybudowano murowaną dzwonnicę, na której zamontowano dwa dzwony.
Skrzynka schowana na terenie placu przed kościołem na kordach na wysokości ok. 1,5m nad powierzchnią ziemi. Kesz o pojemności 0,5l zawiera kilka fantów oraz certyfikaty dla pierwszych trzech zdobywców. Przy dzwonnicy przed murem parking dla samochodów.