Kozioł oporowy, to konstrukcja budowlana umieszczona na końcu toru kolejowego, która ma uniemożliwić wyjechanie z niego taboru kolejowego, zasadniczo przez zahamowanie pojazdu przy jego wjeździe na warstwę żwirowej zasypki (bądź też piasku). Zasypka ta zabezpiecza przed uszkodzeniem pojazd, ładunek i kozioł. Kozły oporowe stosowane są zawsze tam, gdzie kończy się tor (na bocznicach, torach ładowni czy stacjach czołowych). Stanowią zakończenie torów żeberkowych czyli takich, które z innymi torami łączą się tylko z jednego końca (tory wyciągowe, porządkowe, żeberka ochronne). Kozioł oporowy najczęściej tworzą dwie szyny, wygięte łukiem pod kątem 45° o odpowiednim promieniu lub zastrzały wykonane z kształtowników stalowych. Obydwa końce mają często zamontowany podkład kolejowy na wysokości zderzaków, aby złagodzić ewentualne uderzenie. Kozioł oporowy może również być wykonany w postaci betonowego bloku, nasypu ziemnego lub zderzaków hydraulicznych (samohamowny). Kozły betonowe i samohamujące stosowane są w przypadku braku miejsca na kozioł wykonany z szyn wraz z zasypką, lub też gdy zachodzi potrzeba maksymalnego wykorzystania długości torów.
Kozioł oporowy jest w złym stanie technicznym, ale warto do niego podejść, chociażby dla roztaczających się widoków.
Podczas poszukiwań zachowaj ostrożność, jest to teren PKP więc Służba Ochrony Kolei czuwa.