ezydencja szlachecka wzniesiona w końcu XVIII wieku została gruntowanie przebudowana w stylu neoklasycystycznym, z elementami historyzującymi, w latach 1875-1880 przez Jana Zygmunta von Kalckreutha. Budowla posadowiona została na rzucie prostokąta. Główna elewacja zwrócona jest ku dziedzińcowi, w kierunku południowo-zachodnim. Narożniki fasady akcentują centralne wieże: po stronie północnej na rzucie koła, a po stronie południowej sześcioboku foremnego. W elewacji bocznej, zachodniej na osi centralnej znajduje się ryzalit, do którego dostawiono wtórną dobudówkę. Bryła budynku jest zróżnicowana wysokościowo. Partia środkowa jest wyższa, dwukondygnacjowa, zamknięta dachem dwuspadowym i zwieńczona trójkątnym tympanonem. Partie boczne są niższe, nakryte niezależnymi dachami dwuspadowymi. Ilość kondygnacji budowli dostosowana jest do rzeźby terenu. Posadowienie pałacu na skarpie opadającej w kierunku południowo-wschodnim sprawia, że po stronie północno-wschodniej budynek jest dwukondygnacyjny, z trzykondygnacyjnym ryzalitem, a po stronie południowo-zachodniej jednokondygnacyjny. Wieloosiowe elewacje wzbogaca klasycystyczny detal architektoniczny: boniowanie, profilowane gzymsy i opaski, kroksztyny podokapowe w formie konsoli, a w elewacji tylnej płyciny podokienne i podokapnikowe, wypełnione dekoracją kwiatową.
Dwutraktowe wnętrze różni się szerokością traktów. W połowie budynku, pomieszczenia w trakcie od strony parku, po prawej stronie ryzalitu są szersze. Znajdują się tam sale reprezentacyjne. Mamy tu dobrze zachowany wystrój sali balowej z drewnianą podłogą, ułożoną z kwadratowych płycin oraz ze sztukateriami na suficie i stolarką drzwi. Sztukatorski wystrój zachował się również w dwóch innych salach położonych obok sali balowej.
Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"
Obecnie w pałacu mieści się hotel.
Pałac możecie podziwiać za płotu, natomiast na śniadanie zapraszam do pobliskiego słupa. slupa nie dotykamy kesz ukryty niżej.