Szpital miejski przy ulicy Leczniczej został wzniesiony w 1802 roku, działał w latach 1807-1897.
Placówka mogła powstać dzięki darowiznom mieszkanek Raciborza, m.in. Franciszki Köhler i Klary Poinsot. W 1827 Joanna Galla podarowała miastu działkę na której stanęły szpitalne zabudowania, a w roku 1829 radca rządowy i sanitarny, dr Jan Werner, ufundował wieżyczkę która znajduje się na budynku do dzisiaj. Kolejno w 1854 dokupiono sąsiednią działkę z małym domem, który w późniejszych latach został rozbudowany. W 1877 roku dobudowano oficynę. Mimo tych wszystkich modernizacji szpital nie zaspokajał potrzeb mieszkańców, a także nie spełniał postępujących metod leczenia.
Magistrat podjął decyzję o budowie nowego szpitala, i tak dnia 1 września 1895 roku zaczęto wznosić budynek przy ul. Bema. W 1897 nowy szpital zaczął funkcjonować, a w starym utworzono przytułek dla nieuleczalnie chorych.
W budynku szpitala przy którym się znajdujemy mieściło się 18 łóżek dla chorych. Na parterze mieściła się kuchnia i tzw. izba cierpień, 3 większe i 1 mniejsza izba. Na piętrze znajdowały się 4 izby, jedna dla chorych mężczyzn, druga dla kobiet, a pozostałe dwie zajmował gospodarz.
We wnętrzu budynku znajduje się tablica z niemiecką sentencją:
„Idź zawsze prostą drogą, wybieraj co i kędy
Ceń wszystkich ludzi wielce, nie zważaj na ich błędy.
Ulepszaj to co możesz, przyjemność innym sprawiaj,
Nie pozostawiaj w biedzie, bliźniemu rękę podaj.
Czego nie możesz zmienić, znoś z wielką cierpliwością,
Każdy się kiedyś spotka z Boską sprawiedliwością.”
Wybierając się po skrzyneczkę, weź ze sobą płaski śrubokręt.
W razie zniszczenia lub kradzieży kesza, nie wyrażam zgody na jego reaktywację.