Na przełomie lat 40. i 50. wraz z mężem Kazimierzem Wejchertem zajmowała się koncepcjami zagospodarowania przestrzennego, w tym jednym planem szczegółowym i trzydziestoma planami ogólnymi. Były to głównie miasta na tzw. Ziemiach Odzyskanych, głównie na obszarze Śląska, np. Chorzów, Katowice, Ruda Śląska, ale też Starachowice, Pawłowice, Olsztyn czy Poznań. Wygrywali też konkursy projektowe na zagospodarowanie przestrzenne Częstochowy, Zabrza oraz placu Teatralnego,
Dzierżyńskiego czy centrum
Pragi w Warszawie. W 1951 małżeństwo Wejchertów wygrało konkurs na zagospodarowanie przestrzenne powstającego miasta Nowe Tychy, które w założeniu miało pomieścić 100 tysięcy mieszkańców. Była to rozbudowa Tychów (zamieszkanych przez 13 tysięcy osób) która miała na celu odciążenie pobliskich Katowic i stanowić zaplecze mieszkalne dla pracowników Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Początkowo projekt miał spełniać ideały socrealizmu i być analogiczny w stosunku do powstającej w tym samym okresie Nowej Huty. Wejchertom udało się jednak oprzeć go w większości o ideały modernistyczne. Sama realizacja rozciągnęła się do lat 80., więc doktryny socrealistyczne obowiązywały tylko przez kilka pierwszych lat. Pomimo że poszczególne osiedla były dziełem różnych projektantów, Wejchertowie mieli nadzór ogólny nad Nowymi Tychami i tym samym największą kontrolę nad ich ostatecznym kształtem.
Źródło; wiki/Hanna_Adamczewska-Wejchert
Kesz mikrus naturalnie maskowanie , przy stopami pana Kazimierza .