Kościół w Stoczku Łukowskim ma bardzo długą tradycję. To tu 12 września 1939 r. Niemcy spędzili ludność Stoczka Łukowskiego, a sam Stoczek podpalono. Odnośnie historii samego Kościoła
Parafia w Stoczku Łukowskim została erygowana w 1472 roku. Pierwszy kościół, drewniany wybudowano w 1473, spłonął on w 1747 roku. Kolejny wystawiono rok później. Ten także spłonął, jeszcze niezupełnie wykończony, w 1772 roku. Trzeci kościół, również drewniany został wybudowany w 1774, służył do 1928 (po wybudowaniu nowego – jako kaplica cmentarna), kiedy został sprzedany nowo powstałej parafii Jedlanka.
Decyzja o wzniesieniu nowego kościoła zapadła w 1902, pozwolenie na budowę otrzymano dopiero w 1906 roku. Trwała ona w latach 1909 – 1923, konsekracji dokonano w 1934 roku. Projekt neogotyckiej świątyni autorstwa Józefa Piusa Dziekońskiego (za A. Majdowskim) miał nawiązywać do innego jego kościoła – pod wezwaniem św. Stanisława biskupa na Woli w Warszawie.
Kościół jest murowany z czerwonej cegły, na kamiennym cokole, otynkowany jedynie w polach dekoracyjnych blend. Trójnawowy typu halowego, na rzucie krzyża łacińskiego. Do korpusu przylega węższe i niższe od niego prezbiterium. Ramiona transeptu stanowią dwie wielobocznie zakończone kaplice. W narożach (łącząc kaplice, korpus i prezbiterium) znajdują się dwie lokalności.
Kesz został umiejscowiony z tyłu kościoła za ogrodzeniem. Dochodzi się do niego idąc starym deptakiem w dół i odbijając w lewo ścieżką wzdłuż ogrodzenia kościoła