Koronka klockowa - wzmianki o tej metodzie pojawiają się już w starożytnej Syrii i Grecji. Szybki rozwój koronki w Europie rozpoczął się od Włoch, Francji poprzez Niderlandy, a z czasem także w pozostałych pięciu regionach – tymi samymi szlakami co zarazy ówczesnych i dzisiejszych czasów. Powstało dużo różnych mutacji koronek klockowych, a ich największy rozkwit przypada na wiek XVI.
Pojawienie się koronkarstwa w Polsce jest zasługą królowej Bony, która przywiozła ze sobą mistrzów sztuki rękodzielniczej.
Począwszy od XIX wieku koronki klockowe weszły na stałe do twórczości ludowej - są grubsze, wykonane z nici lnianych o znacznie uproszczonych wzorach.
Nazwa koronki klockowej pochodzi od narzędzia pracy, tj. klocków, czyli wydłużonych drewnianych szpulek na nici. Klocki służą do nawijania nici, z których powstaje koronka. Wyrabiane są z drewna owocowego - gruszy lub śliwy.
Przy wyrobie koronek klockowych potrzebny jest także wałek. Ma on kształt walca, a wielkość jego jest różna, dostosowana do wielkości wzoru.
O keszu: lepiej znaleźć koronkę, niż być przez nią znalezionym.
WuchtaWiary zakłada skrzynki dla Was, dbaj jak o własne i pomóż w serwisowaniu lub zgłoś chęć adopcji. Zapasowe logbooki do naszych skrzynek można pobrać z adresu https://tnij.com/mlJ. Nie są dozwolone reaktywacje bez współpracy z WuchtąWiary.