grodzisko miejscowość jest jedną z najstarszych na terenie Ziemi Jarocińskiej. Osadnictwo na terenie Słupi sięga czasów kultury łużyckiej (650-400 p.n.e), co znalazło potwierdzenie w prowadzonych tutaj wykopaliskach archeologicznych w okresie przedwojennym i w 1988r. Słupia w źródłach pisanych pojawia się w 1271r. Kiedy należała do niejakiego Jana. Kolejny dokument pochodzi z 1299r. i mówi o sprzedaży Słupi przez komesa Gąskę wojewodzie kaliskiemu Mikołajowi Jankowicowi z rodu Zarembów, który był także kasztelanem szczecińskim i wojewodą tczewskim, ale także synem pierwszego właściciela Jarocina Janka Wojciechowica, który na podstawie dokumentu z 1257r. otrzymał miasto od księcia Bolesława Pobożnego. W XII-XIVw. Na prawym wysokim brzegu Lutyni istniało grodzisko otoczone głęboką fosą. Dziś miejsce to nosi nazwę Lisiej Góry. Poza grodem rozłożyło się centrum osadnicze (podgrodzie). W XIVw. Zarembowie ufundowali kościół pod wezwaniem św. Mikołaja i tym samym Słupia stała się parafią. Od kolatora parafia otrzymała dwa łany roli (1 łan=16,8ha), gospodę i daninę z młyna w Bachorzewie. Poza tym kościół pobierał także daninę od kmieci. W XVIw. Ale jeszcze przed 1537r. Kościół w Słupi stał się kościołem filialnym Witaszyc. By w XVIIw zniknąć. Do dziś zagadka jego upadku nie jest wyjaśniona. Ocalał jedynie dzwon, który był przeniesiony do Witaszyc, gdzie doczekał czasów I wojny światowej. Jednak w 1916r. Został zabrany przez Prusaków na potrzeby wojny. Z szacunku dla miejsca skrzyneczka ukryta u podnóża grodziska.
Na znalazców czekają certy.