Osadnictwo żydowskie w Książu Wielkim sięga XVIII w. Pierwszy spis w odrodzonym państwie polskim w 1921 r. odnotował w Książu 201 domów i 1715 mieszkańców, w tym 852 Żydów, co stanowiło 49,7% ogółu ludności. Data założenia cmentarza nie jest znana. Prawdopodobnie istniał już u schyłku XVIII wieku. Obecnie ogrodzony, zajmuje powierzchnię około 1 ha. W okresie II wojny światowej na terenie cmentarza Niemcy dokonywali egzekucji osób pochodzenia żydowskiego. Jesienią 1942 roku na rozkaz władz okupacyjnych rozpoczęto likwidację cmentarza. Płyty nagrobne wyrwano i wykorzystano do budowy chodników. Jedyna zachowana macewa pochodzi z grobu osoby zmarłej w marcu 1901 r.
Skrzynkę umieszczono poza terenem cmentarza. Jednak aby do niej się dostać, należy przejść przez ogrodzony teren ( ogrodzenie w wielu miejscach uszkodzone).