Rozwój osady wiąże się z powszechnym w tych okolicach osadnictwem olęderskim, a w XIX wieku także z kolonizacją niemiecką[3]. Miejscowości nie oznaczono na mapie Schröttera (1796-1802), co świadczy o nieco późniejszej kolonizacji, niż okoliczne osady olęderskie
Spis miejscowości rejencji bydgoskiej z 1833 r. podaje, że w kolonii Siedmiogóry mieszkało 44 osób (wszyscy ewangelicy) w 10 domach[4]. Według opisu Jana Nepomucena Bobrowicza z 1846 r. była to kolonia osadnicza, należąca do miasta Solca[5]. Kolejny spis z 1860 r. podaje, że we wsi Siedmiogóry (niem. Siebengebirgen) mieszkało 66 ewangelików w 10 domach. Dzieci z miejscowości uczęszczały do szkoły w Otorowie. Miejscowość należała do parafii katolickiej i ewangelickiej w Solcu[6].
Natomiast dla roku 1884 Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje, że Siedmiogóry były osadą wiejską w powiecie bydgoskim, położoną 6 km na południowy zachód od Solca, przy Kolei Warszawsko-Bydgoskiej. Mieszkały tu 65 osoby, wszyscy wyznania ewangelickiego w 10 domostwach. Powierzchnia wsi wynosiła 142 ha. Osada dawniej należała do miasta Solca[7].
W czasie II wojny światowej na zachód od wsi władze niemieckie zbudowały zamaskowany w Puszczy Bydgoskiej zakład produkcji materiałów wybuchowych DAG Fabrik Bromberg. Inwestycje budowlane objęły m.in. okoliczne drogi. Od podstaw wybudowano ulicę Nowotoruńską. Po wojnie infrastrukturę wykorzystano dla uruchomienia Zakładów Chemicznych Zachem. W latach 60. wybudowano południową obwodnicę Bydgoszczy, która sąsiaduje ze wsią od południa.
Po II wojnie światowej miejscowość, podobnie jak sąsiednie śródleśne osady (Żółwin, Łażyn, Wypaleniska) wyludniała się na rzecz bardziej atrakcyjnych osiedleńczo: Bydgoszczy i Solca Kujawskiego. Część terenu, zwłaszcza odkryte wydmy śródlądowe zalesiono.