Willa z 1923 r.

Zapisana w rejestrze zabytków pod numerem MWKZ 340/A/86 z dn. 10.04.1986

Na ulicy Kochanowskiego 22 znajduje się willa, wybudowana w 1923 roku dla Aleksandra Beze – ówczesnego kozienickiego notariusza Okręgu Sądu Okręgowego Radomskiego. Jego kancelaria znajdowała się w domu nr 203.

W ewidencji zabytków styl obiektu określany jest jako modernistyczny, ale nie odnosi się do tego obiektu. Willa zawiera klasycyzujące elementy, które korespondują ze zjawiskiem stylu dworkowego. Budynek nawiązuje do struktury dworu polskiego i wpisuje się w klimat architektury lat 20. w Polsce. Zainteresowanie historią i tradycją pobudzało budowniczych do eksponowania polskości w architekturze. Architekci w tym okresie pozbawiali budynków nadmiaru detali, bryły projektowanych willi miały wygodne rozplanowanie wnętrz, tradycyjne formy dachu.

Powszechnie stosowano nurt tzw. dworkowy . Ideałem dla niego stał się polski dwór szlachecki z jego typowymi elementami, m. in. kolumnowym gankiem, wysokim łamanym dachem, alkierzami. Willa notariusza Bezego jest tego przykładem. Budowlę cechuje funkcjonalność, prostota oraz oszczędna nowoczesność. Zastosowano szerokie okna (prostokątne i owalne) wpuszczające więcej światła, powierzchnie elewacji są płaskie, pozbawione zbędnych dekoracji. Spadzisty dach i kolumny nadają temu budynkowi malownicze ukształtowanie bryły.

W 1935 roku przeniesiono do domu notariusza Resursę (klub towarzyski) zajmującą sale na parterze, a w czasie okupacji niemieckiej był siedzibą Rady Głównej Opiekuńczej (polska organizacja charytatywna powstała w lutym 1940 roku pomagająca aresztowanym i najbiedniejszym). Kolejni mieszkańcy willi to spadkobiercy Bezego. Po wojnie mieściła się tu siedziba komitetu powiatowego PZPR, był też m. in. punkt rozdzielny darów UNRRA, a następnie przychodnia rejonowa. W 1982 roku ówczesne władze podjęły starania o wykupienie tego lokalu dla biblioteki, co też się stało w 1983 roku. Trud przenoszenia, urządzania i pierwszych remontów od podstaw poniosła ówczesna, długoletnia dyrektor biblioteki Janina Kuśmierczyk. Po remoncie otwarcie ówczesnej Miejsko-Gminnej Biblioteki Publicznej odbyło się  w maju 1989 roku.

W ostatnich latach, pod kierownictwem Elżbiety Stępór – dyr. Biblioteki Publicznej Gminy Kozienice im. Ks. Franciszka Siarczyńskiego, zabytkowy budynek przeszedł gruntowny remont. W 2004 roku najpierw została rozebrana (grożąca zawaleniem) tzw. stara wozownia znajdująca się na działce obok willi. A w 2005 roku przystąpiono już do gruntownego remontu zabytkowego budynku. Dokonano wymiany stolarki okiennej i drzwiowej, położono nowe tynki, odmalowano ściany. Wybudowano nowe kominy i zrobiono pokrycie dachu,  a cały remont odbywał się pod nadzorem konserwatora zabytków i był sfinansowany ze środków unijnych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. W 2007 roku stare ogrodzenie zastąpiono nowym. W 2013 roku prace remontowe były nadal kontynuowane, bo budynek wymagał jeszcze osuszenia ścian.*

*Opis pochodzi z książki: Dziedzictwo kulturowe gminy Kozienice; Krzysztof Zając, Renata Maj; wyd.: Towarzystwo Miłośników Ziemi Kozienickiej 2013, s. 115.

Reaktywacja 30.07.2023 r.

Nadal magnetyczny mikrus, tym razem na przystanku. Nie zmieniam współrzędnych, bo od poprzednich to około pół metra, więc te same.

Reaktywacja 26.01.2023 r.

W związku z tym, że kolejny raz zaginęło maskowanie, postanowiłem nie reaktywować skrzynki w takim samym stylu. Teraz to mały podparapeciak z logbookiem w środku.

Miejsce uczęszczane, przy ulicy, na przeciwko restauracja i sklepiki, obok przystanek. Duża ostrożność wskazana. Zawsze można wziąć, odejść gdzieś w ustronne miejsce, których przecież w okolicy nie brakuje, wpisać się i bez skapy odłożyć ;)

Skrzynka w maskowaniu miejskim. Tylko maskowanie i logbook, także pamiętajcie o czymś do pisania.