keram58

W tym roku mija 75 lat od wybuchu Powstania Warszawskiego i z tej okazji chcemy Was zaprosić do prześledzenia jego przebiegu na kartkach kalendarza i podejmowania keszy związanych z wydarzeniami tamtych krwawych dni. Powstanie trwało 63 dni, ale my zaczynamy 5 dni przed jego wybuchem, a zakończymy kalendarium dwa dni po upadku Powstania. Ostatniego dnia skrzynki połączone zostaną w geościeżkę.

Kartki są opracowaniem własnym, a przy ich opracowaniu korzystano z materiałów: Kartki z kalendarza - Muzeum Powstania Warszawskiego, Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 - Kalendarium Powstania, które opracował Pana Maciej Janaszek-Seydlitz, a także wydawnictw Powstanie ’44 autor Norman Davies, Przewodnik po powstańczej Warszawie autor Jerzy S. Majewski i Tomasz Urzykowski.

Pomysłodawcą cyklu jest Elvis7, który podzielił się rok temu pomysłem podczas eventu na Bemowie.

Miejsca ukrycia poszczególnych skrzynek mają związek z wydarzeniami powstańczymi, lecz czasami będą odbiegać od miejsc opisanych na kartce.

Wprawdzie na Włochach nie doszło do czynnych działań wojskowych po godzinie „W”, ale mieszkańcy Włoch aktywnie włączyli się w działalność konspiracyjną i pomoc Powstaniu. Najlepszym tego przykładem były trzy powstałe tu szpitale powstańcze.

Pierwszy punkt sanitarny powstał 15 sierpnia 1944 r. w domu parafialnym i na plebanii kościoła pod wezwaniem św. Teresy. Budynek zachował się do dziś przy ul. Rybnickiej 27. Szpital okazał się niewystarczający do potrzeb i w związku z tym uruchomiono drugi szpital przy ul. Kościelnej, obecnie to ul. Tumska 40. Szpital pełnił dyżur całodobowy. Posiadał 50 łózek, sale operacyjną, a później został wyposażony w aparat rentgena.

Wkrótce uruchomiono kolejny szpital, tym razem zakaźny. Mieścił się on przy ul. Hoene Wrońskiego, obecnie ul. Ciszewska 7. Szpital był wyposażony w 30 łóżek, a ordynatorem został znany przedwojenny internista pochodzący z Wilna dr. Ryszard Sopoćko. W szpitalu ukrywali się też zdrowi Powstańcy, którym udało się wydostać z Warszawy. Było to o tyle ułatwione, że Niemcy omijali szerokim łukiem szpital zakaźny. Działał on najdłużej z tych szpitali, bo aż do 1946 r. Szpitale niosły pomoc żołnierzom Powstania i ludności cywilnej. Działały w całkowitej konspiracji, jako szpitale Rady Głównej Opiekuńczej, czy polskiej organizacji pomocy społecznej działającej za zgodą władz niemieckich.

Skrzynkę dedykuję wszystkim którzy nieśli bezinteresowną pomoc Powstańczej Warszawie.

To jak długo skrzynki przetrwają zależy od nas, tak więc podejmujemy dyskretnie i odkładamy podobnie, a do tego obchodzimy się ze skrzynkami jakby to był nasz własny kesz, wtedy inni będą mieli okazje też go odnaleźć w stanie, który może cieszyć oko.