Powołany w szeregi armii niemieckiej wraz z wybuchem I Wojny Światowej. Walcząc na froncie, zachodnim awansuje do stopnia porucznika. Trzykrotnie ranny, zostaje zwolniony ze służby w 1917 r.
Po powrocie ze szpitala w Lipsku wraca do rodzinnych Dziergowic i rzuca się w wir działalności niepodległościowej. Wstępuje w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, przyjmując jako pseudonim nazwisko panieńskie matki – „Rakoczy”. Wkrótce zostaje komendantem powiatu kozielskiego, a w czerwcu 1919 r. zostaje Komendantem Głównym POW GŚl. i na jej czele dowodzi działaniami zbrojnymi I i II Powstania Śląskiego.
W III Powstaniu Śląskim Alfons Zgrzebniok kieruje Wydziałem Personalnym Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych, a następnie służy w jej Wydziale III (operacyjnym) i jako doradca wojskowy przy sztabie I Dywizji Powstańczej.
W 1927 r. wraca w szeregi Wojska Polskiego w stopniu kapitana i pełni funkcję kierownika referatu w Wydziale Wojskowym Komisariatu Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku. Po odwołaniu z placówki w Gdańsku z powodu niebezpieczeństwa zamachu na jego życie wyjeżdża na krótko do Warszawy, a po przejściu do cywila zostaje naczelnikiem Wydziału Pracy i Opieki Społecznej w Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu.
W 1934 roku zostaje mianowany wicewojewodą białostockim. W tym czasie pełnił również liczne funkcje w organizacjach społecznych, głównie o charakterze wojskowym.
Alfons Zgrzebniok zmarł nagle 31 stycznia 1937 r. Został pochowany na cmentarzu w Rybniku, ponieważ jego rodzinne Dziergowice po podziale Śląska w 1922 r. pozostały nadal po stronie niemieckiej.
Za: http://www.o-nauce.pl/?p=3080