Folwark nazwany w II połowie XIX w. Gabrysinem na cześć Anny Gabrieli, córki właściciela dóbr pietkowskich Kazimierza Starzeńskiego, zawsze należał do dóbr pietkowskich , a został prawdopodobnie założony po ustanowieniu w 1815 r. granicy państwowej między Imperium Rosyjskim a Królestwem Polskim na Lizie, co powodowało oddzielenie rezydencji i 726 ha gruntów położonych w granicach Imperium Rosyjskiego od kościoła, wsi, nowozakładanego „miasteczka” i pozostałych gruntów majątku Pietkowo, które leżały w Królestwie Polskim. Folwark ten miał obsługiwać tę część majątku, która pozostała w Królestwie Polskim.

Folwark usytuowano w odległości około 1 km od kościoła i tyleż od pałacu, na innym wzgórzu, przy skrzyżowaniu dróg z Wilkowa do Pietkowa oraz z Wólki Pietkowskiej do Poświętnego, gdzie jeszcze w XVIII w. ustawiona została wysoka na około 4m, murowana kapliczka w formie latarni zmarłych. Do tego skrzyżowania doprowadzono też w XVIII w. inne drogi – prowadzącą od pałacu do cegielni położonej w lesie Zwierzyniec oraz prowadzącą z folwarku Łukawica do folwarku Turek. Powstało w ten sposób, znane także z innych obiektów tego okresu, skrzyżowanie promieniście rozchodzących się ośmiu dróg, które zostały obsadzone drzewami. Miała to być część klasycystycznej kompozycji podnoszącej splendor siedziby Kuczyńskich w Pietkowie (którzy byli właścicielami Pietkowa w II połowie XVIII w. do 1798 r.).

W 1798 r. Pietkowo zakupił od Dominika Kuczyńskiego Michał Hieronim Starzeński ze Strabli, ożeniony z Anną Barbarą z Kuczyńskich. W roku 1823 dokonany został podział dóbr pomiędzy jego synów, który zapoczątkował podział rodu Starzeńskich na dwie gałęzie – Pietkowską i Strabelską. Pietkowo otrzymał wtedy Józef Starzeński, a Strablę Maciej Ignacy Starzeński.

Za czasów Dominika i Józefa Starzeńskich, po 1815 r. u zbiegu promieniście rozchodzących się dróg został ulokowany nowy folwark, doskonale widoczny z dworu w Pietkowie, którego budynki gospodarcze wzniesione zostały obok osiemnastowiecznej kapliczki stojącej na rozdrożu, zaś dwór rządcy i regularny ogród użytkowy umieszczono po przeciwnej stronie drogi do Poświętnego. Kwatery ogrodu otoczono szpalerami drzew ozdobnych, a w sąsiedztwie dworu rządcy posadzono krzewy ozdobne.

Józef Starzeński, żonaty najpierw z Teofilą Morawską a powtórnie z Karoliną Benkinówną, z pierwszego małżeństwa Szczepanowską, zmarł jako więzień stanu w 1830 r. pozostawiając kilkoro dzieci – Michała (dziedzica Nowodworów koło Ciechanowca), Henryka (dziedzic Klukowa), Kazimierza (dziedzica Pietkowa i Łukawicy) i Zofię, zamężną za Adamem Ronikerem. Kazimierz Starzeński (ur. w 1816 r., zm. w 1899 r.), ożeniony był w 1842 r. z Zofią hr Ożarowską. Jeszcze za jego życia majętność została podzielona pomiędzy jego dwie córki – Marię, niezamężną, która otrzymała część z Marynkami i Annę Gabrielę, żonę Józefa hr Komara, która otrzymała m.in. Pietkowo. Po jej śmierci Pietkowo przechodzi na Elżbietę z Komarów Krasicką (ur. w 1874 r., zm. w Warszawie 1943 r.), która zarządzała Pietkowem wspólnie z synem Witoldem (ur. w 1902 r. w Pietkowie, zm. w 1982 r. w Argentynie), który w okresie międzywojennym był oficerem 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Gen. K. Sosnkowskiego, a w 1939 r. uczestnikiem kampanii wrześniowej, następnie jeńcem obozu w Murnau (w latach 1939-1945), oficerem łącznościowym Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie przy Dowództwie Francuskich Sił Okupacyjnych w Austrii ( w latach 1945-1946).

W II połowie XIX w., za czasów Kazimierza Starzeńskiego Gabrysin został częściowo przebudowany i uformowano wtedy jego ostateczny kształt. W części gospodarczej wzniesiono nowe, obszerne budynki, w tym w końcu XIX w. dwukondygnacyjny magazyn stojący jeszcze w końcu lat 80. XX w. na wzgórzu obok kapliczki, w którego szczycie umieszczono inskrypcję „WB 1894 R”. Oprócz magazynu przy dziedzińcu gospodarczym wzniesiono od północnego-zachodu stodołę, a od południowego-zachodu obory. Magazyn ten przeznaczony był do gromadzenia płodów rolnych na potrzeby uruchamianej wówczas w Pietkowie gorzelni. Dwór zbudowany z drewna ustawiony był równolegle do drogi z Topczewa do Poświętnego, kalenicowo w stosunku do dziedzińca gospodarczego. Zarówno część gospodarczą, jak i mieszkalno-ogrodową otaczał drewniany parkan. Wydzielono też wtedy z dawnego ogrodu użytkowego część ozdobną. Pozostawiono tam już istniejące szpalery przy granicach i aleje przy drogach (które uzupełniono młodymi drzewami), ale we wnętrzu ogrodu ozdobnego dokonano nowych nasadzeń w duchu naturalistycznym. Pry dworze od strony południowej i północnej posadzono lipy, jesiony, robinie oraz krzewy karagany syberyjskiej i lilaków pospolitych. Ten ogród ozdobny w Gabrysinie stanowił część wprowadzonej w XIX w. w Pietkowie rozległej, wieloczęściowej kompozycji krajobrazowej, związanej z rezydencją, ale obejmującej także folwark. Jego satelitarny względem rezydencji ogród zamykał jedną z osi widokowych wybiegających z Pietkowa i był miejscem odwiedzanym podczas spacerów i przejażdżek.

Na początku XX w., w związku z trudnościami finansowymi rodziny Komarów rozwój folwarku został zahamowany. W okresie międzywojennym założenie nie ulegało zasadniczym zmianom, ale rozebrano tu niektóre budynki gospodarcze, a ogród został zapewne zaniedbany.

Podczas II wojny światowej zniszczony został dwór gabrysiński, a po 1944 r. folwark rozparcelowano. W ozdobnej części ogrodu wzniesiono następnie drewniany budynek szkoły podstawowej, która w latach 80. XX w. wznosiła tam nowy, obszerny, murowany budynek szkolny. Do tego czasu z kompozycji ogrodu ozdobnego zachowała się część nasadzeń pełniących wówczas funkcję zieleni przyszkolnej. Roślinność tego zieleńca była dość urozmaicona, tak pod względem wieku, jak i składu gatunkowego, jednak po przekształceniach pierwotna kompozycja stała się tam zupełnie nieczytelna, a roślinność zubożała. Łącznie występowało wtedy na terenie założenia tylko 17 gatunków drzew i krzewów. Najstarszymi drzewami obiektu były 3 klony z początku XIX w. (o średnicy pni 90-100 cm), rosnące nieopodal szkoły i wierzba o średnicy pnia 105 cm, rosnąca w szpalerze przy drodze do wsi. Dawne aleje przy promienistych drogach zostały w większości usunięte, a starodrzew utrzymał się tylko przy drodze do wsi Pietkowo, gdzie rosną stare lipy z I połowy XIX w. oraz przy granicach ogrodu gabrysińskiego. W 1985 r. rósł jeszcze dziewiętnastowieczny szpaler topól berlińskich przy drodze do Wólki Pietkowskiej (o średnicy pni 75-110 cm). Z części gospodarczej przetrwał piętrowy magazyn. Zachowała się także, jako ważny punt widokowy, stojąca u zbiegu dróg kapliczka. Pozostały obszar części gospodarczej zajęło wyrobisko żwiru.