Schron Piechoty nr 7 wybudowano w latach 1891-1892, w roku 1906 schron zmodyfikowano, dostawiając nową betonową fasadę kryjącą dwa przedsionki i trzy komory wentylatorów. W roku 1910 nastąpiła kolejna rozbudowa obiektu,
w czasie której wykonano betonowa pozycję strzelecką i pozostałe urządzenia obronne dzieła. Dzieło to ogniem czołowym blokowało drogę i linię kolei wąskotorowej prowadzącej do Trzebnicy. W związku z bliskim sąsiedztwem szosy,
lewy bark uległ znacznemu spłaszczeniu. W czole dzieła zainstalowano dwie rozdzielone betonowe pozycje strzeleckie.
Główna część podzielona została na czternaście odcinków, spośród których w pięciu zainstalowano schrony przedpiersiowe oraz dwa posterunki obserwacyjne. Druga część, położona bliżej lewego barku, składa się z dwóch odcinków.
Czemu miało służyć przecięcie pozycji strzeleckiej, nie udało się dotychczas ustalić.
W skład dzieła wchodzą ponadto dwa schrony pogotowia, a także dwie wartownie z których zachowała się tylko położona w prawym załamaniu czołowo-barkowym. W szyi dzieła znajdowały się dwa zalane wodą wykopy, między którymi
znajdowała się prowadząca do wnętrza dzieła grobla, zabezpieczona prawdopodobnie kratą forteczna z bramą.
W plamie mobilizacyjnym na rok 1911 przewidziano do budowy przeszkody przeciwpiechotnej wokół dzieła zużycie
ośmiu ton pięciomilimetrowego i pięciu ton dwu milimetrowego gładkiego drutu stalowego, dwunastu ton pięciomilimetrowego drutu kolczastego oraz tysiąca pali stalowych do rozpinania zasiek.
W latach trzydziestych XX wieku w szyi zespołu wybudowano niewielki, niezachowany budynek. Wnętrza schronów, w nieoznaczonym czasie, pozbawiono wszelkich detali związanych z pierwotnym wyposażeniem.
Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku na terenie dzieła prawie całkowicie zdewastowano formy ziemne, a także zasypano stawy powiązane z systemem odwodnienia obiektu, co spowodowało okresowe zalewa-
nie wszystkich budowli kubaturowych. Wyburzono także położoną w lewym załamaniu czołowo-barkowym wartownię.

Długość i wysokość linii ogniowej: wysokość linii ogniowej 1,5-2m, długość lnii ogniowej około 340 m
Stan zachowania form ziemnych: formy ziemne zachowane wniewielkim stopniu
Stan zachowania zieleni maskującej: zieleń maskująca prawie całkowicie zniszczona

Kesz:

Aktualnie to zwykłe mikro - reaktywacja Atrisa - dziękuję.

Oczywiście jak na każde mikro zabierz coś do pisania!