Pierwotna nazwa Bończy brzmiała Pustotew. Pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z XV w. W 1455 miejscowość należała do Wańka Kierdejowicza z Kwasiłowa. Więcej informacji dostarczają nam źródła związane z rodem Siennickich herbu Bończa, których to własnością była wieś od XVI w. Prawdopodobnie właśnie od ich herbu miejscowość w 1596 przyjęła dzisiejszą nazwę. Mikołaj Siennicki, najsłynniejszy mieszkaniec Bończy, ufundował we wsi w 1577 zbór kalwiński. To właśnie w tym późnorenesansowym budynku mieści się obecnie kościół parafialny św. Staniwsława. Budowla położona na owalnym wzniesieniu, zapewne grodzisku średniowiecznym. Późnorenesansowy, orientowany, murowany, jednonawowy. Nawa dwuprzęsłowa, w rzucie zbliżona do kwadratu, z węższym prezbiterium i zakrystią oraz podobną kwadratową kruchtą. Wewnątrz sklepienia kolebkowe z lunetami z szerokim gurtem w nawie, oraz rozetą renesansową w środku. Podobna rozeta na sklepieniu prezbiterium. Chór muzyczny późniejszy wsparty na słupach drewnianych. Sciany zewnętrzne podparte szkarpami i zwieńczone profilowanym gzymsem koronującym. Narożniki kruchty opilastrowane. Szczyt nawy zaakcentowany lizeną na osi. Dachy strome, dwuspadowe z trójkątnymi ogzymsowionymi szczytami, kryte dachówką paloną. Wnętrze skromne, ołtarz późnobarokowy z rzeźbami dwu postaci kobiecych podtrzymujących kartusz z herbem Pris oraz obrazem Wskrzeszenia Piotrowina.
Uwagę zwraca także dzwonnica: brama późnobarokowa z XIX wieku, murowana, płaska, dwukondygnacyjna, trójosiowa. U dołu posiada trzy otwory prostokątne, a na piętrze analogiczne przeźrocza arkadowe. Zwieńczona szczytem odcinkowym ze sterczynami i prostokątną wnękę na osi.
Co do kesza:
Za kościołem, na kordach