Dawno, dawno temu, jeszcze do połowy XVIII wieku, na okolicznych terenach znajdował się bogaty sosnowy drzewostan oraz znaczny obszar podmokłych łąk.
W ówczesnym powiecie kamienieckim ziemi nurskiej, właścicielem tych dóbr był Michał Kozłowski stolnikowicz owrucki. Sprowadził tu kolonistów, by ci zagospodarowali podmokłe tereny znajdujące się w widłach Narwi i Bugu. Początkowo nowo powstała wieś nosiła nazwę Budy Popowskie, która pojawia się źródłach pisanych w 1761 r. , ale już kilka lat później, to jest w 1770 r. pojawia się istniejąca do dziś nazwa Nowa Wieś. Niekiedy nazwą tą obejmowano również obszar późniejszej wsi Cupel.
Ponieważ nie brakowało tu cennego budulca w postaci drewna, osadnicy chętnie zakładali tu swoje gospodarstwa.
Niedługo później pojawili się tez pierwsi mieszkańcy obcego pochodzenia, jak Wilfort w 1780 r. Po trzecim rozbiorze Polski wieś znalazła się w zaborze pruskim w tzw. Prusach Nowopołudniowo-Wschodnich, w amcie (powiecie) pułtuskim. Najpóźniej w 1801 r. pojawili się we wsi w większej grupie osadnicy z Prus, wyznania ewangelickiego, których ze względu na sposób zagospodarowania lasu i mokradeł nazywano Holendrami, chociaż część z nich nosiła polskie nazwiska.
Pierwszym sołtysem został Jakub Molcan, a we wsi pierwszym kowalem był w 1810 r. Marcin Neubauer. Nazwisko pierwszego nauczyciela znamy z lat nieco późniejszych i był nim Adolf Gebstrej lub Fryderyk Wiese. We wsi była również karczma żydowska, a jej arendarz pojawia się w 1809 roku, jako Leyzor Ickowicz, który wkrótce, bo w roku 1812 przybierze od nazwy wsi nazwisko Nowowiejski.
W 1817 r. syn Michała, Adam Feliks Kozłowski, sprzedał tutejsze dobra swojemu szwagrowi Tomaszowi Skarżyńskiemu, posłowi na sejmy z czasów Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego.
Rodzina Skarżyńskich, a szczególnie syn Tomasza - Edmund - bardzo zasłużyła się dla rozkwitu tych terenów, bowiem w 1841 r. w Nowej Wsi było już 46 kolonistów, tj. 8 rodzin, a 4 lata później mieszkało tu już 17 rodzin.
W historii tych ziem, niestety, były i lata mniejszej prosperity kiedy to syn Edmunda, Stanisław, doprowadził ojcowiznę do finansowej ruiny.
Po wielkiej powodzi z przełomu kwietnia i maja 1888 r. część Niemców z Nowej Wsi i sąsiedniej Kani Niemieckiej przeprowadziła się dalej w głąb Rosji, a ich miejsce osiadali polscy chłopi. Na początku XX wieku stanowili już blisko połowę mieszkańców, a niektórzy z nich odgrywali istotną rolę w życiu gminy Zegrze i parafii Popowo. Stanisław Rasiński i Franciszek Tyliński bardzo zasłużyli się przy budowie nowego kościoła w Popowie, zajmując się zbiórką funduszy.
W owym czasie, w Nowej Wsi, znajdowała się szkoła, która dzieliła budynek z domem modlitwy (kościołem) będącym własnością niemieckich kolonistów. szkoła znajdowała się na placu za obecnym przystankiem autobusowym. Ponieważ Niemcy zażyczyli sobie, by dzieci polskie płaciły za naukę, w 1918r. Polacy otrzymali nowy grunt pod budowę własnej szkoły, Niemcom pozostawiając dom modlitwy.
Przez 6 lat, do czasu wybudowania szkoły, polskie dzieci uczyły się w wynajętych mieszkaniach u państwa Tylińskich, Podgórskich i Gerków. Potomkowie tych rodzin do dziś mieszkają we wsi.
W 1883 r. w Nowej Wsi stało 14 domów i mieszkało 78 mieszkańców, którzy posiadali 356 mórg ziemi.
W 1893 r., dożywszy sędziwego wieku, zmarł najznamienitszy z posiadaczy tych dóbr Edmund Skarżyński.
Podczas I wojny światowej, w związku z zawirowaniami wojennymi, stan ludności niemieckiej znacznie się obniżył; w 1939 r. Niemcy stanowili zaledwie 25% mieszkańców Nowej Wsi. Sołtysem był wówczas Józef Podgórski. Na początku II wojny światowej kolejni Niemcy zaczęli się wyprowadzać.
Ostatnimi mieszkankami wsi, wywodzącymi się od kolonistów niemieckich, były: Matylda Lidtke z domu Kulma zmarła w 1969 r. i pani Olga Podgórska z domu Jek, która zmarła wiosną 1987 r.
W okresie, od września 1944 r. do stycznia 1945 r. w okresie walk na przyczółku serocko-pułtuskim we wsi i okolicznych lasach stały oddziały 65 Armii generała Pawła Batowa, po których do dziś ta okolica kryje w swej ziemi różne pamiątki i tajemnice.
Szczególnie zasłużonym mieszkańcem wsi był, w czasach PRL Czesław Rakowski, będący, przez wiele lat sołtysem, a w pewnym okresie radnym.
Historyczną pamiątką w miejscowości jest budynek dawnej szkoły (znajdujący się przy ulicy Popowskiej 3), w której dzieci uczyły się w dwóch izbach (po dwie klasy w izbie). Bardzo zasłużonymi nauczycielami w szkole byli państwo Olbrysiowie, Robaczyńscy i pani Janina Majewska, a ostatnią pedagog była pani Zofia Raczkowska.
Innymi starymi obiektami są: przydrożna kapliczka na ulicy Popowskiej i kilka starych, drewnianych chałup przy ulicy Serockiej.
W 2009 r. z inicjatywy tutejszej społeczności powstało Stowarzyszenie Sympatyków Nowej Wsi (www.nowawies.org.pl), w którym oprócz mieszkańców zrzeszone są także inne osoby, którego celem jest integracja lokalnej społeczności i działanie dla dobra mieszkańców oraz całego regionu.
W 2010 roku Nowa Wieś przyjęła patrona, którym jest św. Krzysztof. W związku z tym w sobotę najbliższą 25 lipca, corocznie, na terenie wsi, odbywa się święcenie pojazdów.

Historia opracowana na podstawie: 

1. "Kroniki szkoły Nowej Wsi i jej rejonu" autorstwa Janiny Majewskiej -  nauczycielki nowowiejskiej szkoły.

2. Opracowań historycznych Sławomira Jakubczaka.

KESZ:

W Nowej Wsi znajduje się Aleja "Sław"... znaczy Przyjaciół tejże wsi. Imiona i nazwiska tychże umieszczone zostały nie tylko na chodniku, ale również na "kartach", które opisują ich życiorysy. W pobliżu znajduje się także tablica informacyjna opisująca historię tego miejsca, oraz płaskorzeźba przedstawiająca św. Krzysztofa - jego patrona. Skrzynka umieszczona na kordach w jedynym sensownym miejscu na ukrycie, które udało mi się znaleźć (czyli nie w pobliżu Alejki). 

Dla trzech pierwszych ekip oczywiście certyfikaty.

Życzę powodzenia.

PS. Polecam zabrać rękawiczki.