Skrzynka pokazuje jeden z typów tradycyjnej zabudowy Czarnego Dunajca. Budynek (a właściwie zespół budynków zagrodowych) zlokalizowany jest przy ulicy Sienkiewicza, ale koniecznie trzeba zobaczyć chatkę od strony południowo-wschodniej, gdzie działka przylega do ul. Kamieniec Górny. Poniżej garść informacji oraz szkice.
Budownictwo ludowe na terenie Czarnego Dunajca wykazuje sporą różnorodność i odrębność w stosunku do względnie jednorodnej zabudowy pozostałej części Podhala. Na terenie Czarnego Dunajca można wyróżnić trzy typy budynku mieszkalnego. Występuje tu klasyczny dom podhalański (powszechny w pozostałej części regionu), drewniany dom czarnodunajecki oraz tzw. murowaniec.
Na Podhalu praktykowane było lokalizowanie domu ścianą licową (frontalną) do południa w celu zapewnienia sobie możliwie długiego działania promieni słonecznych [W. Matlakowski „Budownictwo ludowe na Podhalu”, Kraków 1892]. Czarny Dunajec tworzący małomiasteczkowe skupisko domów stanowi wyjątek w tej dziedzinie. „Domy w Czarnym Dunajcu zwrócone są oknami do ulicy, zaś starsze do ogródka względnie do stodoły stojącej tuż za domem. Z tych domów można widzieć na ulicę przez wycięcie mchu z pomiędzy płazów lub przez komorę, w której zwykle znajduje się małe zakratowane okienko, lub specjalny otwór zwany wyziór” [J. Kantor „Czarny Dunajec. Monografia etnograficzna”, Kraków 1907].
Drewniany dom czarnodunajecki – zbudowany na zasadzie konstrukcji wieńcowej, najczęściej na planie zbliżonym do kwadratu. Ma wysoki dach o niewielkim kącie rozwarcia. Usytuowany jest bez względu na strony świata ścianą szczytową do ulicy (co podyktowane było wymogami małomiasteczkowej zabudowy). W ścianie tej znajdują się dwa okna białej izby i małe okienko od komory, zaś w jego braku specjalny otwór tzw. wyziór. Występuje w dwu odmianach w zależności od zamożności właściciela [W. Jostowa „Z zagadnień budownictwa podhalańskiego” 1961].