Tunel powstał w 1928 roku w miejscu zwanym dotychczas „przejazdem śmierci”, obok dworca głównego PKP, leżącego na trasie kolejowej nr 7. Powstanie wiaduktu wiąże się z budową linii kolejowej w kierunku Chełma w latach 90. XIX w. Do projektów budowy przystąpiono jednak w 1911 roku. W 1915 roku rozpoczęto wykopy, ale dalsze prace realizacyjne zostały przerwane działaniami wojennymi. Wykopy nie tylko przerwano, ale wręcz je zakopano. Przypuszczalnie wiadukt – jako obiekt strategiczny – w okresie wojennym był otoczony tajemnicą wojskową. Dotychczas nie udało się odnaleźć jego projektów, ani powiązać z osobą architekta. Nie wiadomo na ile konstrukcja i forma architektoniczna obiektu należą do pierwotnego projektu, a na ile jest dziełem modernizacji. W 1925 roku powrócono do budowy tunelu pod torami kolejowymi na ulicy Bychawskiej, w miejscu zwanym dotychczas "przejazdem śmierci". Z projektem budowy wystąpiła Radomska Dyrekcja PKP. Roboty budowlane rozpoczęło przedsiębiorstwo budowlane "inż. Szpilkowski i S-ka", które opuściło jednak plac budowy, odstępując od warunków umownych. Kontynuacja i ukończenie prac przypadło firmie "Paszkowski, Próchnicki i S-ka". Odbioru dokonano 2 października 1928 roku. Odtąd przyjęła się nazwa dzielnicy "Za Tunelem". Wysoka ocena architektonicznej oprawy wiaduktu nie przekreśla jego mankamentów, na które zwracano uwagę już w momencie odbioru prac. Od początku tunel zalewany był wodą deszczową. Poza usuwaniem wody, uszczelnianiem nawierzchni i zabezpieczaniem przechodniów obiekt nie przechodził innych poważniejszych remontów.
Kesz - medyczny pojemnik laboratoryjny -po lewej stronie wiaduktu, obok schodów prowadzących na górę wiaduktu. Monitoring.