Po raz pierwszy o Dębogórze przeczytać możemy z dokumentu z r. 1347 przy opisie pól Widuchowej. Wymienia się ją jako Brusenwalde a wiąże się to z rodziną rycerską Brusehauer, która zaczęła używać tej nazwy. Po wymarciu rodu w 1550 r. Dębogórę otrzymał w lenno Jan Falcke, Kanclerz księcia szczecińskiego. W XVIII w. stała się własnością Hohenzolerów ze Schwedt i Swobnicy. W 1821 r. założono w Dębogórze wielki ogród owocowy z 2 tys. drzew i zbudowano pałacyk. Nazwę miejscowości wyprowadza się od słowiańskiego słowa bruzu - szybki ( potok ), lub brus - osełka, kamień do ostrzenia. Po 1945 r. używano nazwy Brusy, Ucieszki a obecna nazwa nawiązuje do zaginionej wsi Dambagora, która istniała tutaj prawdopodobnie w latach 1159 - 1216.
Wartym zobaczenia jest także dwór z XIX w. na miejscu starej siedziby rycerskiej z czasów średniowiecza oraz park dworski a w nim dwa kaskadowo połączone stawy, dęby szypułkowe, buk pospolity, cypryśnik błotny, miłorząb dwuklapowy, kasztan jadalny i tulipanowce amerykańskie.
W dębogórskim pałacu w dzieciństwie mieszkała reggaemama teraz zostało z niego tylko gruzowisko
Kesz ukryty za dworkiem, na brzegu Żabskiego Stawu,od zawsze tak zwanego przez mieszkańców ze względu na mnogość żab zamieszkujących ten zbiornik.
Dojście do kesza niezbyt dogodne,ale dla wytrawnego keszera nie powinno stanowić problemu.
Za trafostacją należy skręcić w lewo,za małym ,gospodarczym budynkiem i iść ostrożnie wzdłuż płotu.
Uważaj!Patrz pod nogi! Gdyż obok ogrodzenia jest spora dziura przykryta gałęziami! Stąd czacha!
Powodzenia