Zaloguj się, by zobaczyć współrzędne.
Wysokość: 293 m n.p.m.
Województwo:
Polska > dolnośląskie
Typ skrzynki:
Tradycyjna
Wielkość:
Mała
Status:
Gotowa do szukania
Data ukrycia: 08-09-2013
Data utworzenia: 08-09-2013
Data opublikowania: 08-09-2013
Ostatnio zmodyfikowano: 15-03-2022
25x znaleziona
1x nieznaleziona
1 komentarze
0 obserwatorów
32 odwiedzających
11 x oceniona
Oceniona jako:
znakomita
Musisz się zalogować,
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
Chciałbym was tym keszem zaciągnąć w miejsce, które jest godne odwiedzenia. Kesz jak to kesz jest zwykłym pudełkiem ukryty w bardzo popularny sposób. Ale to nie jest ważne. Chciałbym zwrócić wasza uwagę na to, co kesz chce wam pokazać. A mianowicie obszar cmentarzyska kurhanowego, unikatowego obiektu w skali kraju. Miejscowa nekropola, w której odkryto około 200 mogił, należy do największych w Polsce słowiańskich cmentarzysk ciałopalnych. Kurhany w Lesie Białogórskim, wraz z położonym w pobliżu grodziskiem, tworzą zespół o bardzo dużej wartości naukowej. Badania archeologiczne na terenie cmentarzyska były prowadzone już w latach 20. i 30. XX w. Kurhany w miejscowym lesie odkrył latem 1929 r. zgorzelecki archeolog dr Otto F. Gandert. W okresie powojennym badania archeologiczne kontynuował dr Jerzy Gąssowski oraz mgr Halina Śledzik-Kamińska. Badacze różnie określają czas użytkowania cmentarza. Początkowo sugerowano jego funkcjonowanie już w VII w. n.e. Co bardziej ostrożni piszą, iż założenie cmentarza kurhanowego nastąpiło jednak później, bo w IX w. Niewykluczone, że chowano tutaj mieszkańców sąsiedniego grodu. Niemieccy archeolodzy wiązali z cmentarzem również otwartą osadę, która znajdowała się 1 km na wschód od nekropoli, już w obrębie współczesnej wsi Wyręba. W kurhanach odnaleziono m.in. ostrogi, fragmenty noży, paciorek z agatu, paciorki szklane, zawieszkę bursztynową oraz fragmenty naczyń. Bardzo interesującym, znalezionym tu przedmiotem, jest wczesnośredniowieczny topór, który przez znawców został określony jako „wielkomorawski”
O zwyczaju ciałopalenia u Słowian
Zwyczaj ciałopalenia, związany z kultem słońca i ognia, był wśród wielu plemion
słowiańskich praktykowany przez stulecia. Początkowo Słowianie spalone szczątki umieszczali w specjalnych naczyniach grobowych, zwanych popielnicami (był to tzw. pochówek popielnicowy). Z czasem pojawiły się groby jamowe, do których zsypywano prochy zmarłych, już bez używania popielnic. W ciągu VII i VIII w. w wielu obszarach Słowiańszczyzny zaczęto sypać kurhany, co może świadczyć o jakiejś zmianie poglądów na temat życia pośmiertnego u naszych przodków. Na Łużycach ciałopalne cmentarzyska kurhanowe pojawiły się u schyłku VIII lub na początku IX wieku. Ten obrządek pogrzebowy przywędrował na nasze tereny z Czech
O skrzynce: nie oceniaj skrzynki bo jest bardzo łatwa do znalezienia ale doceń miejsce, które chce ci pokazać
Musisz być zalogowany, aby zobaczyć dodatkowe informacje.