Pierwsza wzmianka o kuźnicy wodnej w Starej Kuźnicy występuje w aktach z 1662 r. Należała do dóbr Nieświń. Po 1869 r. współpracowała z wielkim piecem hutniczym, który powstał w jej pobliżu i z przerwami funkcjonowała do 1893 r. Od 1957 jest nieczynna, jako terenowa placówka Muzeum Techniki NOT, udostępniona jest zwiedzającym. Cennym elementem wyposażenia kuźnicy są drewniane miechy skrzynkowe, zwane "polskimi" oraz młot naciskowy sprzężony z kołem wodnym. Ten typ młota, zwany z niemiecka Schwanzhammer, przywędrował najprawdopodobniej na przełomie XVII i XVIII wieku z Niemiec. Drewniane urządzenie piętrzące w postaci stawidła z drewnianym korytem prowadzącym spiętrzone wody na nasiębierne ( także drewniane ) koło wodne, to najstarsze urządzenia hydrotechniczne. Obecnie obiekt ten, dla celów poglądowych i dydaktycznych okresowo może być uruchamiany. Możliwe zwiedzanie wnętrza kuźnicy i zapoznanie się z zabytkowym wyposażeniem.
Je moet ingelogd zijn om de hints te zien