Przy ulicy Słowiańskiej znajdują się trzy podobne do siebie kamieniczki, oznaczone numerami 13, 14 i 15. Parterowe, z mieszkalnym poddaszem, z wysokim dachem krytym czerwoną dachówką. To dawne budynki mieszkalne wybudowane na początku XIX w. dla urzędników rejencji kwidzyńskiej. Ich funkcje zmieniały się – np. pod numerem 14 mieściły się na początku XX w. biura policji i biblioteka publiczna. Budynek przy Słowiańskiej 13 jest na tyle ciekawy, że warto poznać jego historię. Przez ponad sto lat po wybudowaniu służył jako dom mieszkalny, potem urządzono w nim muzeum Towarzystwa Historycznego, a po II wojnie dom kultury, przez pewien czas użytkowany był nawet przez pobliską szkołę średnią.
Dom zbudowany został w stylu klasycystycznym około 1800 r. Jest typowym przykładem architektury mieszkalnej Kwidzyna z początku XIX w., kiedy między przedmieściem malborskim i grudziądzkim powstała dzielnica dla urzędników nowo powstałej rejencji kwidzyńskiej. Można go znaleźć na planie miasta z 1810 r. przy ówczesnej ulicy Pańskiej (Herrenstrasse) – dziś ulica Słowiańska.
Ciekawy jest wystrój elewacji budynku. Jej górna część ozdobiona jest fryzem o motywach roślinnych. Dekoracje takie spotkać można na kilku podobnych kwidzyńskich budynkach – wspomnianych przy Słowiańskiej 14 i 15, Grudziądzkiej 10, Warszawskiej 6. Nad wejściem umieszczono cztery herby: Kwidzyna oraz powiatów - kwidzyńskiego, sztumskiego i suskiego. Po obu stronach schodów wejściowych znajdowały się niegdyś latarnie gazowe.
Funkcję mieszkalną budynek pełnił do 1926 r., kiedy to zakupiło go Towarzystwo Historyczne Rejencji Kwidzyńskiej (Historischer Verein). Była to organizacja społeczna o ambicjach naukowych, założona w 1876 r. w celu ochrony i przybliżania społeczeństwu miejscowego dziedzictwa kulturowego. Towarzystwo organizowało wykłady i wycieczki, wydawało swoje zeszyty naukowe, posiadało bibliotekę oraz gromadzone od lat 80. XIX w. zbiory muzealne. Dla tych zbiorów w 1925 r. otwarto Das Heimat-Museum Westpreussen (w źródłach znane również jako Muzeum Miejskie – Städtisches Museum)
Cenne eksponaty do muzeum przekazał również Waldemar Heym, który w latach 1926-30 prowadził prace wykopaliskowe w okolicach Kwidzyna. Początkowo muzeum dysponowało 5 pomieszczeniami znajdującymi się przy dzisiejszym placu Plebiscytowym. Gdy zbiory zaczęły rosnąć przeniesiono je na Słowiańską 13. Okazało się, że również ten budynek jest za mały, zaistniała więc potrzeba jego rozbudowy. Około 1930 r. budynek przebudowano, a prawdopodobnie już wcześniej rozbudowano od strony północnej. Powstała piętrowa dobudówka w formie miniaturowej kamieniczki. Przed remontem w 2001 r. stojąc przed tą częścią nie sposób było oprzeć się wrażeniu, że jest ona nieco przechylona. Rzeczywiście, ta kwidzyńska „krzywa wieża” była odchylona od pionu o około 10 cm. Co ciekawe, odchylenie to „wyrównano” tylko wizualnie stosując odpowiednio grubszą warstwę docieplenia ściany bocznej.
Czarna Sala i kawiarnia
W 2000/2001 r. w budynku przeprowadzono prace remontowe. Po ich zakończeniu odzyskał on funkcję, którą pełnił w czasach powojennych – użytkowany jest przez Kwidzyńskie Centrum Kultury głównie jako kameralna sala teatralna (Czarna Sala). W budynku znajduje się również kawiarnia szybko zaakceptowana przez mieszkańców miasta ze względu na swój ciekawy i oryginalny charakter.
Wnętrze budynku ma swój niepowtarzalny klimat. Po wejściu przez reprezentacyjne dwuskrzydłowe drzwi zewnętrzne z dekoracjami rzeźbiarskimi widać drewniane schody prowadzące do górnej kondygnacji oraz drzwi do najważniejszych pomieszczeń. Jest to bowiem duża sień, charakterystyczna dla tego typu budynków mieszkalnych. Wszystkie one posiadały piwnice gospodarcze, które służyły jako magazyn na opał oraz spiżarnie. Bez większych zmian zachowały się do dziś.
W całym budynku zachowało się bardzo dużo elementów, zarówno z początku XIX w., jak i późniejszych, niestety nie zawsze odpowiednio konserwowanych. Np. schody z biegiem lat przykryto kilkunastoma warstwami farby olejnej, tak że niemal niewidoczne były ich rzeźbiarskie dekoracje. Podczas remontu po usunięciu farby olejnej drewno zabezpieczone zostało specjalną farbą kryjącą. Zachowano również częściowo posadzki oraz szachulcowe ściany na piętrze. Wymieniona natomiast została cała więźba i założony nowy dach. Wstawiono nowe, drewniane okna, wymieniono wszystkie instalacje. Ciekawostką jest kominek na piętrze odkryty podczas prac. Ma on zachowane sklepienie łukowe. Niestety w budynku nie było warunków, aby odtworzyć prawdziwy kominek, została natomiast wykonana jego atrapa w tynku.