Pierwotną drewnianą świątynię staszowską według przekazów zniszczyli Tatarzy podczas najazdu w 1242 roku. Parafia p. w. św. Bartłomieja w Staszowie wzmiankowana była w spisie świętopietrza już w 1326 roku. Obecną budowlę murowaną wzniesiono staraniem Doroty z Lubnicza (Lubnickiej) około 1345 roku. Wtedy to świątynia została erygowana przez biskupa krakowskiego Jana Grota. Kościół wymurowany został z kamienia, jest orientowany, i składa się z jednonawowego korpusu i niższego zamkniętego trójbocznie prezbiterium.

Pierwszą dużą modernizację kościół przeszedł w I pół. XVII w. W nawie i prezbiterium powstały nowe sklepienia z lunetami, zdobione typową „lubelską" sztukaterią. Zamknięta pierwotnie łukiem ostrym tęcza otrzymała nowy kształt: łuk pełny. Ściany we wnętrzu otrzymały artykulację. Wtedy też dobudowano od zachodniej strony kościoła wieżę z kruchtą. Tak szeroko zakrojoną przebudowę powiązać można z fundacją i dobudową do korpusu świątyni wspaniałej kaplicy grobowej rodziny Tęczyńskich pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej. Katarzyna Tęczyńska w 1613 roku czyni w Korczynie zapis na jej powstanie w kwocie 10,000 złp. Sprowadza również zespół kamieniarzy którzy prawdopodobnie budowali nieco wcześniej kaplicę Myszkowskich i Lubomirskich przy kościele oo. Dominikanów w Krakowie.

Prace ukończone zostały około 1625 roku. Kolejny remont kościoła miał miejsce w latach 60-tych XVII wieku, kiedy to po zniszczeniach i profanacji dokonanej przez wojska Szwedzkie i oddziały Rakoczego odnowienia wnętrza dokonuje ówczesny proboszcz ks. Maciej Dajewski. Następuje również w 1664(7) roku rekonsekracja świątyni dokonana przez Biskupa Mikołaja Oborskiego. W II pół. XVIII w. świątynia otrzymuje nowe wyposażenie o typowych późnobarokowych formach: ołtarz główny, dwa ołtarze boczne, ambonę i chrzcielnicę oraz stalle. W XIX i XX w. kościół był szczególnie często odnawiany. Spowodowane zostało to pożarem i poważnym pękaniem ścian związanym z osiadaniem budowli. Remonty dotyczyły przede wszystkim tynków i polichromii ścian wykonywanych w „guście epoki."

Poważniejsze zabiegi ratowania murów kościoła podjęto w 1855 r., kiedy to zankrowano ściany i zrzucono sztukatorską dekorację ze sklepień w korpusie, by odciążyć spękane mury. Na przestrzeni wieków kilkakrotnie odnawiane zostały wszystkie ołtarze oraz pozostała cześć wyposażenia.

Od 2005 r. staraniem ks. Prałata Henryka Kozakiewicza, proboszcza parafii oraz parafian prowadzone są w kościele kompleksowe prace konserwatorskie przy ruchomym wyposażeniu świątyni, jak i ścianach kaplicy, prezbiterium i nawy kościoła. Prace te przyniosły wiele zaskakujących odkryć i ujawniły nieznane dotąd, schowane pod późniejszymi warstwami przemalowań zabytki malarstwa ściennego i oryginalną kolorystykę drewnianego wyposażenia wnętrza.

Kesz znajduję się na starym cmentarzysku za kościołem. Ukryty jest przy korzeniu dużego, ściętego pnia, kilka metrów od otaczającego cmentarz muru.