Rozalin to niewielka wieś założona przez hrabiego Tarnowskiego na początku XIX wieku [1802]. Nazwa ta wzięła się od imienia przedwcześnie zmarłej córki hrabiego, Rozalii. W środku wsi stoi neobarokowa kapliczka wzniesiona w 1913 r. ze środków fundacji hr. Tarnowskiego. Kapliczka jest murowana, zwieńczona dzwonnicą, a nad wejściem umieszczony jest herb Tarnowskich-Leliwa. Początkowo planowano wybudować w Rozalinie kościół i nawet były już przygotowane na ten cel materiały ale plany zarzucono ponieważ obawiano się, że wieś nie utrzyma księdza na parafii. Z kapliczką związana jest osobliwa tradycja świadcząca o spójności wioski. W dniu śmierci któregoś z mieszkańców rozbrzmiewał dzwon. Dziś ta tradycja niestety zanikła.

-----------------------
Legenda o Rozalinie
-----------------------

[...Hrabia Tarnowski miał córkę Rozalię. Piękna to była hrabianka i strasznie miała dobre serce, ale chorowała na nogi i nie chodziła. Była leczona w różnych miastach, lecz żaden lekarz nie umiał jej wyleczyć. Hrabia jeździł po świecie, martwił się strasznie o zdrowie córki. Myślał czym by jej radość sprawić. Zwoził rozmaite rzeczy. Jak był w Krakowie to kupił od krakowskich złotników taki śłiczny naszyjnik i kolczyki.
Jak ojciec powrócił podarował jej te klejnoty. Ojciec posmutniał zaraz, bo hrabianka podziękowała i mówi: tatko, po co mi te ozdoby drogie, lepiej oddaj to Jantosiowi, bo są biedne, chałupa im się spaliła, dzieci mają, to dla nich jakaś pomoc, a mnie na co !! Myślał, myślał hrabia, co by to zrobić, żeby ona była zadowolona. Pojeździł jeszcze, po swoich majątkach, przyjechał też na Biele i tak chłopisko postanowiło, że tu na skraju lasu postawi kapliczkę kiedy wrócił opowiedział córce, że wybuduje kapliczkę, żeby się ludzie modlili o jej zdrowie.
Hrabianka się bardzo rozradowała i mówiła, że jak skończą budować, żeby ją zawieść, bo chce zobaczyć kaplicę. Budowa się zakończyła. Hrabianka rano się budzi, a tu straszna jasność od strony kaplicy bije. Pyta się służby, co to, oni mówią, że dzień wstaje, może przez to jasno. Hrabianka jedzie, wiozą ją pod kaplicę, Schodzą się ludzie ze wsi i każdy patrzy. Hrabiankę na stołku zanoszą pod kaplicę. Ona się modli, a potam wstaje i idzie do ludzi. Wszyscy patrzą i wołaja: ludzie, ludzie, cud się stał, hrabianka zdrowie odzyskała!! Ludzie zaczęli ją prosić, żeby na tą pamiątkę nasza wieś Rozalin się nazywała. Hrabia kupił obraz świętaj Rozalii na ołtarz do kaplicy.
No i tak się stało.
Od tego czasu wieś nazywa się Rozalin......]

-----------------

Zawartość pojemnika:

- logbook + ołówek 

---

PS. Wskazana dyskrecja w celu ochrony miejsca ukrycia. Dobra zasłona dymna przed tambylcami to aparat fotograficzny, że niby robimy fotki do nowego hmm... kalendarza. Oczywiście wpisujemy się odchodząc na moment w inne miejsce i upewniając że nikt nie patrzy. Zostawiamy pojemnik w taki sam sposób w jaki był ukryty.

POWODZENIA !!!