Borys Nikołajewicz Dmitriewski powołany do wojska został z chwilą napadu Niemiec na ZSRR. Skierowany został do szkoły wojsk pancernych którą ukończył w 1942 roku. Od 1943 członek KPZR (Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego).
Jako d-ca plutonu, później kompanii brał udział w walkach:
- o Połtawę, gdzie jego oddział zniszczył 5 dział, 3 samochody, 100 faszystów i zdobył 7 moździerzy za co otrzymał Order Czerwonego Sztandaru.
- Mińsk - Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia
- Wilno - Order Czerwonej Gwiazdy
- Wsch.Prusy
25 lutego 1945 roku w rejonie Biszofswalde w rejonie Gdańska zniszczył (jego rota) 8 dział, 2 czołgi i do 100 gitlerowców.
Później działał na południe od jeziora Elzenau, tam jego czołg wjechał na pozycje artylerii niemieckiej i zniszczył 4 działa, 8 ciężarówek i 80 żołnierzy wroga. Ścigając wycofującego się npla jego kompania zniszczyła jeszcze 70 samochodów, 200 wozów konnych, 150 żołnierzy i bez wsparcia własnej artylerii wdarła się na 50 km w obronę przeciwnika.
1 marca kompania Dmitriewskiego zdobyła stację kolejową Szjuben-Canow, zniszczono 3 działa, 8 ciężarówek i 80 żołnierzy. Zdobyto 4 pociągi wyładowane sprzętem wojskowym.
10 marca w składzie jednego z batalionów brygady, kompania Dmitriewskiego nacierała w stronę Lauenburga. Ze wzgórza 11.39 kolumna ostrzelana została przez niemieckie działa. Pierwszy w kolumnie czołg został trafiony i zapalił się. W szyku kolumny nacierał czołg d-cy brygady który także został ostrzelany. Pod huraganowym ogniem npla Dmitriewski zasłonił swoim czołgiem maszynę d-cy i odholował ją w bezpieczne miejsce. ( jedno ze źródeł mówi że to wtedy został śmiertelnie ranny)
Po godzinie Dmitriewski poprowadził następny atak i rozgromił zmotoryzowaną kolumnę wroga składającą się z 200 maszyn (czołgi, działa samobieżne, ciężarówki).
W walkach o "Nojsztad" 11 marca 1945 roku jego czołg został trafiony w wieżę, ciężko ranny Dmitriewski zmarł w drodze do szpitala.
Za te wyczyny odznaczony został Orderem Lenina. 
Tytuł Bohatera ZSRR otrzymał pośmiertnie 29 czerwca 1945 roku za wzorowe wykonywanie zadań dowódcy i wykazanie się przy tym odwagą i bohaterstwem. 
  Do niedawna jego imię nosiła jedna z ulic w Moskwie. Była także jego ulica w Wejherowie (dziś Pomorska). Jest też w Wejherowie upamiętniający go obelisk (to ten na kamieniu).
Na cmentarzy żołnierzy Armii Czerwonej znajduje się jego nagrobek. I tu prawdopodobnie jest pochowany.

  Bohater tekstu

    Obelisk w Wejherowie

Nagrobek w Lęborku

Tyle opisu postaci udało mi się znaleźć w sieci. Podziękowania dla Pomorskiego Forum Eksploracyjnego.
W miejscu gdzie prawdopodobnie zginął (tak mówi jedna wersja), względnie gdzie ocalił dowódcę, toczyły się walki o dojście do Lęborka. W tymżesz miejscu postawiony został obelisk ku czci walczacych.
Koordynaty wskazują na obelisk i miejsce gdzie można zatrzymać się samochodem. Aby podjąć kesz trzeba odrobinkę rozprostować kości. Idziemy do lasu za pomikiem w kierunku nasypu kolejowego odchodząc lekko na zachód (w lewo) około 30-50 m. Trafimy na rodzaj nasypu. Za jego przewodnictwem dalej idziemy do nasypu. Tu niespodzianka. Nasyp kończy się dziurą w ziemi. I to obetonowaną! Pod brzozą w narożniku betonu. Troszkę trzeba pokopać.
  Uwaga. Koordynaty mogą być niedokładne. Przejrzałem ponownie log GPSa i przeliczyłem ponownie. Powinno być lepiej.