Grupa pułkownika Friedricha Nitschke, który był szefem obrony twierdzy i współpracownikiem płk. Eulenburga liczyła około 200 ludzi, choć mogła być liczniejsza. W nocy z 31 marca na 1 kwietnia 1945r. Ruszyła ona w kierunku Ruszowic, próbując przebić się przez pozycje 329 Dywizji Strzeleckiej. Z Ruszowic Niemcy zamierzali osiągnąć wzgórza koło Górkowa, aby dalej odskoczyć w kierunku Jerzmanowej. Na terenie miasta doszło do zaciętych walk, w wyniku których ponieśli straty. Starli się oni między innymi z kompanią karabinów maszynowych dywizji Abaszewa, która zajmowała pozycje na podejściach do Głogowa. Jej żołnierze zmuszeni zostali do odparcia niemieckiego ataku, a użyte kaemy przeciwlotnicze miały zdziesiątkować przeciwnika. Jak odnotowano w nieco podkoloryzowanych wnioskach o nagrody - młodszy sierżant Wasilij Dudczenko, który wydatjie pomógł w odparciu kontrataku przeciwnika, próbującego przebić się z okrążonego Głogowa, miał zlikwidować aż 20 niemieckich żołnierzy. Natomiast obsługa kaemu przeciwlotniczego dowodzonego przez starszego sierżanta Fedora Iszczenkę zapisała z kolei na swoim koncie 16 zabitych Niemców. W trakcie przebijania się ranny w nogę został płk. Nitschke, który rzekomo miał wyjąć kulę sam za pomocą noża. Jak wynika z radzieckich meldunków, kiedy nie udało się Niemcom przebić w jednym miejscu próbowali to zrobić w innym miejscu. W raporcie bojowym 3 Armii Gwardii z 1 kwietnia 1945r. z godz, 7.30 nocne wydarzenia z Głogowa opisano tak: Przeciwnik o 4.00 próbował się wyrwać z okrażenia w kierunku na Ruszowice. Próba odparta. Wojska Armii w ciągu nocy broniłu zajmowane rubież, prowadziły rozpoznanie w rejonie Głogowa, odpierały próby przeciwnika wyjścia z okrążenia, przygotowywały się do wzmocnienia natarcia w godzinach porannych 1 kwietnia. W raporcie bojowym zgodziny 21.30 wzmiankowano o trzykrotnej nocnej próbie wyrwania się Niemców z okrażenia w kierunku na Ruszowice. Jednak wbrew temu co meldowały raporty radzieckie grupie  

Nitschkego udało się jednak wyrwać z okrążenia. Niewykluczone, że podczas kolejnej próby przebicia się, jego zgrupowanie podzieliło się na 3 części, które już na własną rękę próbowały przedostać się przez radzieckie formacje tyłowe i dotrzeć do mających zapewnić względne bezpieczeństwo Borów Dolnośląskich w rejonie Przemkowa. Jedna z tych grup skierowała się na Górkowo, gdzie mieścił się sztab 329 dywizji strzeleckiej oraz kwatera generała Jamanowa. W dzienniku bojowym 189 pułku strzeleckiego zanotowano: 1 kwietnia 1945 roku o godzinie 5:00 grupa przeciwnika w sile do 150 ludzi przerwała naszą obronę na styku lewej flanki i wyszła ku miejscowości Górkowo, gdzie była zlikwidowana lub wzięta do niewoli. 

Niemcy musieli też przebijać się przez pozycje baterii 344 pułku artylerii. We wniosku narodowym lejtnanta Nikołaja Bogomołowa czytamy, że razem ze swoim plutonem czterokrotnie odparł przeciwnika próbującego wyrwać się z miasta. Lejtnanta między innymi za ten wyczyn odznaczono orderem Aleksandra Newskiego. Czerwonoarmista Naumenko pułkowym Studebakerem dowoził amunicję dla 6 baterii. Gdy tylko zauważył grupę przeciwnika, która przedarła się przez radzieckie pozycje i atakowała 6 baterię, natychmiast ukrył ciężarówkę. Chwycił za pepeszę i wziął udział w odparciu ataku. Później dostał za to Medal za Odwagę. 

Zasadniczo jednak sporej grupie Niemców na czele z samym podpułkownikiem Friedrichem Nietschke udało się przebić. Na południe podążały większe bądź mniejsze grupki, często pojedynczy żołnierze. Przerwanie się przez linie 329 dywizji strzeleckiej nie oznaczało dla nich końca problemów. Na ich drodze znalazły się bowiem wsie, w których stacjonowały inne radzieckie jednostki wchodzące w skład zgrupowania oblegającego Festung Glogau. Sektor Jaczów-Smardzów zajmowała 163 brygada artylerii haubic pułkownika Stanisława Rakowicza. W rejonie Jerzmanowej rozlokowana była 30 brygada moździerzy rakietowych gwardii pułkownika Timofieja Czerniaka. Ich dowódcy zostali zaalarmowani i podjęli kroki zabezpieczające. Niemcy musieli więc przebić się także i przez ich posterunki. Sztab 163 brygady artylerii haubic raportował w godzinach popołudniowych 1 kwietnia 1945 roku: Przeciwnik blokowany przez nasze oddziały w Głogowie nie wytrzymał naszych ataków i w nocy podjął próby wyrwania się z okrążenia oddzielnymi grupami. Po 30 - 100 ludzi w różnych kierunkach. Część z nich napotykając zdecydowane opór, oddawała się w niewolę. Inne z bronią w ręku przebijały się z miasta. Jedna z takich grup licząca według Rosjan do 70 żołnierzy, przebijając się przez radziecki pierścień okrążenia, dotarła nocą z 31 marca na 1 kwietnia 1945 roku do pozycji zajmowanych przez 11 baterie brygady. Artylerzyści zorganizowali obronę i nie dopuścili do wyrwania się Niemców. W wyniku starcia mieli zlikwidować do 15 Niemców. Do niewoli wzięto 5 oficerów, 3 podoficerów oraz 25 szeregowców. Pozostali zostali zmuszeni do odwrotu w stronę Głogowa.