Zobacz statystykę skrzynki
Zaloguj się, by zobaczyć współrzędne.
Wysokość: 224 m n.p.m.
Województwo:
Polska > lubelskie
Typ skrzynki: Tradycyjna
Wielkość: Mikro
Status:
Gotowa do szukania
Data ukrycia: 22-07-2025
Data utworzenia: 22-07-2025
Data opublikowania: 23-07-2025
Ostatnio zmodyfikowano: 23-07-2025 
1x znaleziona 
0x nieznaleziona 
0 komentarze 
0 obserwatorów 
1 odwiedzających 
1 x oceniona 
Oceniona jako: b.d.
Musisz się zalogować,
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
Atrybuty skrzynki
Opis
PL
Parafia została erygowana, 13 VI 1420 r., przez bpa chełmskiego Jana Biskupca. W okresie przynależności do diecezji chełmskiej wchodziła w skład dekanatu Grabowiec. Granice parafii były rozleglejsze od dzisiejszych, gdyż obejmowały również obecną parafię Podhorce. Z dawnego uposażenia pozostało przy parafii 14 ha ziemi i łąk. Szczególnie ciężkim okresem była II wojna światowa. Miejscowa ludność podzieliła los Polaków Zamojszczyzny: akcje eksterminacyjne, wysiedlanie. Również został wysiedlony proboszcz, a kościół zamknięto. Do r. 1875 na tutejszym terenie było 7 kościołów unickich. Po kasacie unii zostały one zamienione na cerkwie prawosławne, a w czasie ostatniej wojny uległy zniszczeniu. W okresie międzywojennym było tutaj około 50% ludności prawosławnej. Obecnie na terenie parafii jest tylko kilka osób należących do Kościoła prawosławnego. W r. 1961 dom zakonny w Gródku założyły siostry felicjanki. Od dawna istniało tu bractwo różańcowe. Jest również niewielka biblioteka parafialna.
Pierwszy kościół, zapewne drewniany, wzniesiony w r. 1409, parafialny, z fundacji Wołczko z Gródka, Wojciecha ze Szlatyna, Stefana z Woreszycy (Werszczycy?), Stanisława z Tupina i Mikołaja z Podhorzec, dziedziców wsi, konsekrowany 1420 przez Jana Biskupca bpa chełmskiego; zniszczony 1654. Kolejny drewniany, p.w. Wniebowzięcia NMP, wystawiony 1666 staraniem ks. Gabriela Piekarskiego, w 1717 r. groził zawaleniem; trzeci, również drewniany, z wieżą, wystawiony przed r. 1726 staraniem ks. Łukasza Rudkowskiego. Obecny został ukończony w r. 1840 lub 1846 r. Klasycystyczny. Prezbiterium zwrócone na północ. Murowany z cegły, otynkowany. Trzynawowy, bazylikowy. Założony na rzucie prostokąta; korpus nawowy czteroprzęsłowy, od frontu w pierwszym od wejścia przęśle naw bocznych wydzielone składziki, ponad nimi chór muzyczny wsparty w nawie głównej na dwóch kolumnach; w przedłużeniu nawy głównej od północy krótkie prezbiterium zamknięte od wewnątrz półkoliście; po jego bokach czworoboczne zakrystie, nad którymi od zachodu znajduje się skarbiec, a od wschodu loża kolatorska. Nawa główna otwarta do bocznych arkadami wspartymi na drewnianych kolumnach. Pierwotnie wnętrze kryte płaskim stropem, który w nawie głównej i prezbiterium zamieniono pod koniec w. XIX na pozorne sklepienie beczkowe. Fasada poprzedzona schodami, jednokondygnacjowa z wydatnym gzymsem, ponad którym szczyt o falistej linii; pięcioosiowa, z polem środkowym ujętym w pary pilastrów toskańskich; na osi prostokątny otwór wejściowy, ponad nim półkoliste okno w profilowanym obramieniu; w wąskich polach między pilastrami półkoliste nisze z rzeźbami śś. Antoniego Padewskiego i Jana Nepomucena, powyżej kwadratowe wnęki w ogzymsowanych obramieniach. Drzwi główne dwuskrzydłowe, ozdobne, oraz sześć drzwi jednoskrzydłowych, wszystkie klasycystyczne z okresu budowy kościoła. Dach o jednej kalenicy, trójpołaciowy, z wieloboczną wieżyczką na sygnaturkę z latarnią i cebulastą kopułką; kryty blachą.
Ołtarz główny o charakterze późnobarokowym z r. 1900, z rzeźbami śś. Józefa i Jana Nepomucena z w. XVIII (?) oraz puttami w zwieńczeniu, współczesnymi ołtarzowi, w nim obraz NMP Niepokalanie Poczętej z w. XVII/XVIII, w metalowej osłonie rokokowej z 2. poł. w. XVIII, odnawianej 1973. Dwa ołtarze boczne zapewne z r. 1900, w nich obrazy: w lewym Św. Trójca być może z w. XVIII, w metalowej osłonie z tegoż czasu, pozłacanej i posrebrzanej; w prawym św. Anna Samotrzeć z 2. poł. w. XVII, w metalowej osłonie z w. XVIII, pozłacanej i posrebrzanej; trzeci ołtarz boczny skomponowany po 1945 z elementów starszych i nowych, w nim m.in. rzeźby klęczących aniołów późnobarokowe z 1. poł. w. XVIII oraz obraz Matki Boskiej adorującej Dzieciątko z Duchem Św. w postaci Gołębicy z w. XIX. Ambona eklektyczna w. XIX-XX. Chrzcielnica w typie klasycystycznym zapewne z ok. poł. w. XIX. Epitafia: 1. płyta kamienna z zatartym napisem cyrylicą i datą 1651; 2. Julii z Tuszyńskich Rakowskiej (zm. 1849), jej syna Adama (zm. 1841) i córki Marii (zm. 1849), ufundowane przez męża i ojca, Tytusa Rakowskiego, z herbami Nałęcz i Trzywdar, klasycystyczne z czerwonego marmuru. Organy z r. 1854, przerobione w r. 1904, remontowane w r. 1954 i 1999.
Dzwonnica. Zapewne współczesna z kościołem. Murowa na z cegły, otynkowana. W kształcie dwóch słupów nakrytych blaszanym daszkiem dwuspadowym. Umieszczone są w niej 2 dzwony z r. 1949 i w tym samym roku poświęcone przez dziekana, ks. Stanisława Niedźwińskiego.
Pierwszy kościół, zapewne drewniany, wzniesiony w r. 1409, parafialny, z fundacji Wołczko z Gródka, Wojciecha ze Szlatyna, Stefana z Woreszycy (Werszczycy?), Stanisława z Tupina i Mikołaja z Podhorzec, dziedziców wsi, konsekrowany 1420 przez Jana Biskupca bpa chełmskiego; zniszczony 1654. Kolejny drewniany, p.w. Wniebowzięcia NMP, wystawiony 1666 staraniem ks. Gabriela Piekarskiego, w 1717 r. groził zawaleniem; trzeci, również drewniany, z wieżą, wystawiony przed r. 1726 staraniem ks. Łukasza Rudkowskiego. Obecny został ukończony w r. 1840 lub 1846 r. Klasycystyczny. Prezbiterium zwrócone na północ. Murowany z cegły, otynkowany. Trzynawowy, bazylikowy. Założony na rzucie prostokąta; korpus nawowy czteroprzęsłowy, od frontu w pierwszym od wejścia przęśle naw bocznych wydzielone składziki, ponad nimi chór muzyczny wsparty w nawie głównej na dwóch kolumnach; w przedłużeniu nawy głównej od północy krótkie prezbiterium zamknięte od wewnątrz półkoliście; po jego bokach czworoboczne zakrystie, nad którymi od zachodu znajduje się skarbiec, a od wschodu loża kolatorska. Nawa główna otwarta do bocznych arkadami wspartymi na drewnianych kolumnach. Pierwotnie wnętrze kryte płaskim stropem, który w nawie głównej i prezbiterium zamieniono pod koniec w. XIX na pozorne sklepienie beczkowe. Fasada poprzedzona schodami, jednokondygnacjowa z wydatnym gzymsem, ponad którym szczyt o falistej linii; pięcioosiowa, z polem środkowym ujętym w pary pilastrów toskańskich; na osi prostokątny otwór wejściowy, ponad nim półkoliste okno w profilowanym obramieniu; w wąskich polach między pilastrami półkoliste nisze z rzeźbami śś. Antoniego Padewskiego i Jana Nepomucena, powyżej kwadratowe wnęki w ogzymsowanych obramieniach. Drzwi główne dwuskrzydłowe, ozdobne, oraz sześć drzwi jednoskrzydłowych, wszystkie klasycystyczne z okresu budowy kościoła. Dach o jednej kalenicy, trójpołaciowy, z wieloboczną wieżyczką na sygnaturkę z latarnią i cebulastą kopułką; kryty blachą.
Ołtarz główny o charakterze późnobarokowym z r. 1900, z rzeźbami śś. Józefa i Jana Nepomucena z w. XVIII (?) oraz puttami w zwieńczeniu, współczesnymi ołtarzowi, w nim obraz NMP Niepokalanie Poczętej z w. XVII/XVIII, w metalowej osłonie rokokowej z 2. poł. w. XVIII, odnawianej 1973. Dwa ołtarze boczne zapewne z r. 1900, w nich obrazy: w lewym Św. Trójca być może z w. XVIII, w metalowej osłonie z tegoż czasu, pozłacanej i posrebrzanej; w prawym św. Anna Samotrzeć z 2. poł. w. XVII, w metalowej osłonie z w. XVIII, pozłacanej i posrebrzanej; trzeci ołtarz boczny skomponowany po 1945 z elementów starszych i nowych, w nim m.in. rzeźby klęczących aniołów późnobarokowe z 1. poł. w. XVIII oraz obraz Matki Boskiej adorującej Dzieciątko z Duchem Św. w postaci Gołębicy z w. XIX. Ambona eklektyczna w. XIX-XX. Chrzcielnica w typie klasycystycznym zapewne z ok. poł. w. XIX. Epitafia: 1. płyta kamienna z zatartym napisem cyrylicą i datą 1651; 2. Julii z Tuszyńskich Rakowskiej (zm. 1849), jej syna Adama (zm. 1841) i córki Marii (zm. 1849), ufundowane przez męża i ojca, Tytusa Rakowskiego, z herbami Nałęcz i Trzywdar, klasycystyczne z czerwonego marmuru. Organy z r. 1854, przerobione w r. 1904, remontowane w r. 1954 i 1999.
Dzwonnica. Zapewne współczesna z kościołem. Murowa na z cegły, otynkowana. W kształcie dwóch słupów nakrytych blaszanym daszkiem dwuspadowym. Umieszczone są w niej 2 dzwony z r. 1949 i w tym samym roku poświęcone przez dziekana, ks. Stanisława Niedźwińskiego.
Skrzyneczka - pojemnik laboratoryjny z magnesem, przed obiektem po lewej stronie.
Powodzenia
Dodatkowe informacje
Musisz być zalogowany, aby zobaczyć dodatkowe informacje.
Obrazki/zdjęcia
Wpisy do logu:
1x
0x
0x
