Jan Nepomucen, także Jan z Pomuku (ur. między 1340 a  1346 w  Pomuku, zm. 20 marca 1393 w Pradze) –  czeski duchowny,  kanonik,,  wikariusz generalny  archidiecezji praskiej, męczennik i  święty Kościoła  Rzymskokatolickiego.  

Urodził się pomiędzy 1340 a 1346 rokiem w Pomuku. Jego ojciec Velfin był sołtysem Pomuku w latach 1355-1367. Jako kleryk, Jan pełnił funkcję notariusza publicznego z rekomendacji  Jana Ocko. Około 1380 roku przyjął  święcenia kapłańskie i został proboszczem w kościele   ś. Gawła.. Następnie rozpoczął studia prawnicze na  Uniwersytecie Karola w Pradze gdzie w 1381 roku uzyskał stopień  bakałarza Biskup  Jan z Jenestejnu wysłał potem Nepomucena na  Uniwesytet Jeniewski , gdzie został rektorem studentów zaalpejskich. 17 października 1387 roku zdał egzamin  doktorski z dziedziny  prawo kanonicze i powrócił do Pragi W trakcie studiów został kanonikiem  kolegiaty praskiej św. Idziego , a w 1389 mianowany został wikariuszem generalnym arcybiskupa praskiego. Rok później został archidiakonem w   Żatcu.

^{Jako wikariusz generalny rozpatrywał sprawę  Macieja z Janowa, który 19 października 1389 roku publicznie odwołał głoszo}.ne przez siebie poglądy. Dwa lata później synod z inspiracji Jana uznał, że osoby świeckie mogą przyjmować  Komunię częściej niż zalecały ówczesne reguły kanoniczne. Na przełomie lat 80. i 90. XIV wieku nasiliły się konflikty na tle religijnym. Było to spowodowane faktem, że król  Wacława IV pozornie sprzyjał Kościołowi rzymskiemu i papieżowi  Urbanowi VI, a potajemnie spiskował z antypapieżem Klemensem VII W 1392 roku sytuacja duchowieństwa wiernego Rzymowi się pogorszyła, a księża zaczęli padać ofiarą prześladowań Wskutek skazania na śmierć dwóch duchownych, Jan z Jenštejnu obłożył podkomorzego Zygmunta Hulera  ekskomuniką.

Król Wacław planował utworzyć nową diecezję podległą bezpośrednio władzy świeckiej, aby pozbyć się wpływów arcybiskupa praskiego. Siedzibą miał być klasztor benedektynów w Kladrubach . Tamtejszy opat Racek zmarł na początku 1393 roku, jednak mnisi bezzwłocznie wybrali jego następcę – Olena^] Spowodowało to gniew Wacława, który wzmożył represje. 19 marca arcybiskup i król podpisali porozumienie, jednak następnego dnia Wacław IV kazał aresztować Něpra, Nepomucena, Mikuláša Puchnika i Václava Knoblocha. Całą czwórkę zabrano do Zamku Praskiego, gdzie rozpoczęto przesłuchanie. Następnie w  ratuszu przesłuchano ochmistrza Něpra, a pozostałą trójkę przesłuchano w budynku sądu. Byli tam poddawani  torturom, jednak Něpr, Puchnik i Knobloch odzyskali wolność. Jan był już wówczas bliski śmierci, dlatego dostojnicy królewscy postanowili go związać, zakneblować, przenieść na  most Karola i wrzucić do Wełtawy Jego ciało wyłowiono następnego dnia i pochowano w kościele  Świętego Krzyża, a po trzech latach przeniesiono do grobowca w praskiej  Katedrze  Wita latach 1733–1736 w południowym ramieniu obejścia (ambitu) wzniesiono mu srebrny nagrobek – dzieło wiedeńskiego złotnika Josepha Würtha.

Jedna z teorii na temat jego śmierci mówi, że Nepomucen nie chciał zdradzić tajemnicy spowiedzi żony króla  Zofii Banarskiej Wacław IV planował wystarać się o stwierdzeniu nieważności małżeństwa, by móc poślubić księżniczkę aragońską Joannę. Zofia miała w tej sprawie zasięgnąć rady u wikariusza generalnego, podczas spowiedzi.

Obok cieku wodnego Wożuczynka jest postawiona figura Nepomucena

Skrzyneczka - pojemnik laboratoryjny z magnesem przed obiektem.

Powodzenia.